Edmund Bałuka – obok Mariana Jurczyka i Andrzeja Milczanowskiego był jedną z najważniejszych postaci szczecińskiej antykomunistycznej opozycji demokratycznej okresu PRL.
Urodził się w 1933 w Machnówce k. Krosna. Ukończył 9 klas szkoły ogólnokształcącej, przez rok uczęszczał do Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni. Pracował w jako motorzysta okrętowy na statkach polskiej marynarki handlowej, w tym PLO i Przedsiębiorstwie Rybackim Arka w Gdyni. U schyłku lat 50. próbował uciec na Zachód, przekraczając zieloną granicę w Tatrach. Koło Bratysławy rzucił się do Dunaju, chcąc przepłynąć rzekę wpław. Wyłowili go czechosłowaccy pogranicznicy. W Polsce za próbę ucieczki trafił na 14 miesięcy do więzienia. Pracował m.in. w kamieniołomach.
W 1957 przeniósł się do Szczecina. W latach 1958–1972 pracował w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego jako ślusarz, następnie jako dźwigowy.
W 1973 roku w obawie o swoje życie uciekł z Polski na pokładzie MS "Siekierki". Ta ucieczka wzmocniła wśród robotników jego legendę przywódcy niezłomnego. Po latach dowiedział się, że tak naprawdę pomogło mu w tym SB, scenariusz napisano w MSW. Władzy chodziło przede wszystkim o pozbycie się groźnego dla niej Bałuki. W kwietniu 1981 powrócił do Polski dzięki fałszywemu francuskiemu paszportowi. W stanie wojennym internowany, następnie więziony; z zakładu karnego zwolniony w 1984 na mocy amnestii. Wiosną 1985 roku wyjechał do Francji. Do Polski wrócił w 1989 roku. Mieszkał w Warszawie.
Edmund Bałuka zmarł 8 stycznia 2015 w Warszawie; urna z prochami została złożona na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie .
Źródło: rozmowa Michała Sobczyka, Socjalizm to nic złego http://lewicowo.pl/socjalizm-to-nic-zlego/, lewicowo.pl, 4 marca 2009.
