Cytaty na temat wydech

„Kiedy robimy wdech lub wydech, powietrze dotyka okolicy nozdrzy. Wrażliwa materia rejestruje dotyk powietrza. W tym procesie doznanie dotyku jest materią, a całkowita wiedza o tym dotyku jest umysłem. Więc nie szukajcie u innych odpowiedzi na pytanie o umysł i materię, obserwujcie wasz oddech, a dowiecie się o nich poprzez własne doświadczenie.”

„Gwendolyn, oddychaj normalnie, wdech i wydech. (…)
– Przestań. To nie do zniesienia, jaki jesteś zarozumiały.
– Przepraszam. Ale to takie… oszałamiające uczucie, wiedzieć, że z mojego powodu zapominasz o oddychaniu.”

„Było coś, co mnie absolutnie fascynowało – specyfika zaśpiewu pieśni kościelnych. Chodziliśmy na przykład z ojcem na piesze pielgrzymki do Kalwarii. Nie było mowy, żeby Gorzkie żale śpiewać wszędzie tak samo. Każda wieś robiła to trochę inaczej. Zachodziłem w głowę, skąd na przykład w sposób całkiem naturalny brał się tryton w miejsce kwinty. Dzisiaj wiem, że to było robione na innym wdechu i wydechu.”

„Szykujemy ekspandery, wdech i wydech, trzy i cztery,
Dziarskość ciała, gracja, gestów plastyka
Pompująca krew do żył, dodająca rankiem sił,
Jeśli w ogóle je masz
Gimnastyka!”

„Reynevan schylił się nad Enchiridionem i w głos odczytał formułę zaklęcia, sunąc po wersach amuletem. Obłok w lustrze zgęstniał. I zauważalnie zwiększył rozmiary. Reynevan uniósł ręce.
- Benedictus qui venis!
- Quare - tchnął obłok cichym, świszczącym wydechem - inquietasti me?
- Erit nobis visio omnium sicut verba libri signati. Imieniem wielkim Tetragramaton rozkazuję ci, duchu, odpieczętować księgę tajemnic i zrozumiałym dla nas uczynić jej słowa.
- Pocałuj mnie - zaszeptał duch - w moją astralną dupę.”

„Szepczę "żegnaj", lecz komu to przekazać, nie wiem,
Bo przecież nie rozmawiam z martwą marą czy cieniem.
On gdyby chciał przytaknąć, choćby głowę skłonić,
W odpowiedzi nie poda nawet pustej dłoni.

Ale w tym się już nowy zawiera element,
bo przewagę nie głos ma, ale usta nieme,
jak u ryby miarowo otwierane dla
wydobycia w wydechu bezdźwięcznego "la".

Akwarium, jak wiadomo, jest takim zaciszem,
gdzie się nigdy piosenek i płaczu nie słyszy,
gdzie ręka zawieszona i znieruchomiała
zmienia własności - wkrótce płetwą by się stała.

A więc do ciebie - która umiałaś pokonać
te mokre, wyciągnięte ku tobie ramiona
nereid z wód rodzimych - ja unosząc brew
piszę o tym, co może w żyłach zmrozić krew,

że kondensat cierpienia i bólu przekroczył
powierzchnię mózgu. Nie da się pamięci z oczu
wykłuć. Za zamkniętymi ustami się piętrzy
to cierpienie i krzyczy w rozpaczy do wnętrza.”

„Przez lata pracy jako trener interpersonalny zachęcałem ludzi, by obserwowali swoje ciało, emocje, myśli, by nauczyli się je rozpoznawać i wyrażać, nieświadomy, że zachęcałem do oceniania, nie obserwacji. Przyglądanie się sobie, by znaleźć spokój, złość czy źródło smutku, stwarzało spokój, złość i źródło smutku. Kolejne lata spędziłem na praktyce medytacji vipassana. Jednak również w trakcie medytacji istniał przedmiot obserwacji, którym był oddech – naturalny wdech i naturalny wydech. Najmniej inwazyjny i niewymagający afirmacji, ale jednak przedmiot obserwacji. Gdy teraz obserwuję nic, okazuje się to najbardziej ekscytującym i przerażającym doświadczeniem. Obserwowanie z pozycji kamienia wyklucza zbieranie przydatnych informacji czy nakierowanie uwagi na cokolwiek. Bezpośrednio łączy w sobie dwie skrajności, absolutny bezruch i efemeryczność. Kamień istnieje bez oddechu.”