Cytaty na temat sonet (9 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Istota ludzka powinna umieć zmieniać pieluszki, zaplanować inwazję, zarżnąć wieprza, sterować statkiem, zaprojektować budynek, napisać sonet, prowadzić księgę rachunkową, zbudować mur, nastawić złamanie, pocieszyć umierającego, dawać rozkazy, przyjmować rozkazy, działać w grupie, działać samemu, rozwiązywać równania, analizować nowe problemy, roztrząsać nawóz, zaprogramować komputer, ugotować smaczny posiłek, walczyć skutecznie, umrzeć bohatersko. Specjalizacja jest dla insektów.”

Robert A. Heinlein (1907–1988) pisarz amerykański, klasyk amerykańskiej fantastyki naukowej

„Kolibry a wspomnienie – mniej różna różnica,
Kolibry, jest Sonetem w poezjach natury,
Nieco wziął z barwy tęczy, nieco z ranej chmury,
Z łąk kwiecistych, z motyla, z morza gdy rozświeca”

Władysław Tarnowski (1836–1878) polski hrabia, pianista, kompozytor, poeta, dramaturg, tłumacz

Źródło: Achmet o Kolibrym.Sonet

O naturze , O wspomnieniach

„Wszystko przepadło. Już kopytem stuka
Apokalipsę niosąca Chimera
Na próżno serce zatrwożone szuka
Przed nią ucieczki. Ta już krew wyżera.

Już rwie łańcuchy, już oplata szyję
Głupota, która ogarnia świat cały,
A ja tym czasem, widząc wszystko, ryję
Swój nowy sonet w swym kawałku skały.

Gdy w noc czerwone uniosły się łuny
I krzyk rozpaczy się rozległ dokoła
Wieszcząc, że „Gotów w Imperium tabuny!”

W Rzymie ktoś stanął i nie kryjąc czoła
Wspomniał na czasy pokoju Augusta.
I wers z Horacego wyszeptały usta.”

Kálmán Kalocsay (1891–1976) węgierski poeta esperancki

Źródło: Wszystko przepadło http://tlumacz-literatury.pl/index.php?page=tekst/dronis&lista=esperanta_poezja, tłum. Jarek Zawadzki

O miłości , O głupocie , O świecie , O pokoju

„Czemu pieśnią najczęstszą kochanka poety
Jest sonet?”

Antoni Edward Odyniec (1804–1885) poeta, pamiętnikarz i tłumacz, filareta

O kochankach

„A więc: potrzebuję życiowej rady.
– Ale jakiego rodzaju? – powiedział stłumionym głosem.
– Nie wiem. Naprawdę nie wiem, co mam robić ze swoim życiem. Nie mogę zostać w mojej wsi. Tam nie ma przyszłości, dla nikogo.
– Więc co chcesz robić?
– Sam chciałbym to wiedzieć. Czy może mi pan pomóc? Chciałbym studiować.
Nie zastanawiał się długo.
– Gdzie? Szkoły są wszędzie. Co chcesz studiować?
– Teatr.
– Ty? Aktorem?
– Nie, chciałbym pisać dla teatru, dla telewizji. – Tak powiedziałem: dla telewizji. Poruszyło się we mnie wahadło złudnej nadziei, oscylując pomiędzy wstydem a głodem.
– Wiesz przecież, co to za życie. Dużo deprawacji. To nie dla chłopca ze wsi, takiego jak ty.
– Ale proszę pana, ja zjeździłem już kawał świata. Napisałem także coś niecoś.
Powinienem był mu powiedzieć, że przemierzyłem świat od naszej wsi do Hawany, gdzie wyczerpał się zasób mojej energii, że napisałem tomik sonetów i kilka opowiadań. Ale nic mu nie powiedziałem, głód mój przybrał na sile: do tej chwili znosiłem go z łatwością, zapomniawszy o nim nawet w samo południe, gdy z każdą chwilą robiło się coraz upalniej wewnątrz zamkniętego pokoju. Znowu spojrzałem na aniołka i poczułem się jeszcze bardziej głodny. Gdyby marcepanowa książeczka istniała naprawdę, gdyby zamiast kartek miała francuskie ciasta… Patrzyłem na aniołka, na jego twarz. Wydawało mi się, że ofiaruje mi otwartą książeczkę.
Znowu spojrzałem na niego i wydawało mi się, że się do mnie uśmiecha. Czyżby głód uświęcał?”

Guillermo Cabrera Infante (1929–2005) pisarz kubański

O życiu , O głodzie , O świecie , O pokoju

„Sądzicie, że gdyby Laura została żoną Petrarki, ten pisałby sonety przez całe życie?”

George Byron (1788–1824) angielski poeta

O życiu

„Sonet jest aksamitną kamizelką poezji.”

Ramón Gómez de la Serna (1888–1963) pisarz hiszpański

„(…) mnie poetyka sonetu, gatunku wymagającego żelaznej konsekwencji, zawsze fascynowała. Piszę je, ciągle szlifując formę, już niemal ćwierć wieku.”

Krystyna Konecka (1945)

Wypowiedzi w wywiadach
Źródło: Wywiad http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rozmowaos.htm

O wieku

„- Wiesz, Tsukuru – głos Eri wydobywał się spomiędzy jej palców. - Mam do ciebie prośbę.
- Jaką?
- Czy mógłbyś mnie przytulić?
Tsukuru pomógł jej wstać i objął ją. Dwie duże piersi przylgnęły do niego jak jakiś dowód. Na plecach czuł ciepło jej dłoni. Miękki, mokry policzek dotknął jej szyi.
- Myślę, że już nigdy nie będę mogła wrócić do Japonii – wyszeptała. Jej ciepły, wilgotny oddech musnął jego ucho. - Bo wszystko by mi przypominało Yuzu. I nasze…
Tsukuru nic nie powiedział, tylko mocniej ją objął.
Stali tak objęci, prawdopodobnie widoczni przez otwarte okno. Ktoś mógł tamtędy przechodzić. Edvard z dziećmi mógł w każdej chwili wrócić. Ale takie rzeczy nie miały znaczenia. Niech ludzie sobie myślą, co chcą. Musieli się tu teraz obejmować ze wszystkich sił. Musieli się zbliżyć i razem odegnać długi cień złego ducha. Prawdopodobnie Tsukuru po to tu przyjechał.
Bardzo długo – ile to mogło trwać? - stali tak blisko siebie. Biała firanka nadal nieregularnie kołysała się na wietrze, policzki Eri nadal były mokre, a Alfred Brendel nadal grał utwory z "Roku drugiego. Włochy: Sonet Petrarki nr 47" i "Sonet Petrarki nr 104". Tsukuru dokładnie je wszystkie pamiętał. Mógłby je zanucić z pamięci. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak głęboko wsłuchiwał się w nie sercem.
Nic więcej nie mówili. Słowa nie miały mocy. Jak tancerze, którzy przestali się poruszać, stali tylko cicho objęci, poddając się nurtowi czasu. Był to czas, w którym mieszały się przeszłość, teraźniejszość i prawdopodobnie także trochę przyszłości. Między ich ciałami nie było luk, jej ciepły oddech w regularnych odstępach owiewał jej szyję. Tsukuru zamknął oczy i poddając się brzmieniu muzyki, wsłuchiwał się w odgłos bicia serca Eri, który nakładał się na stukot małej łódki uderzającej o pomost.”

Haruki Murakami (1949) pisarz japoński

色彩を持たない多崎つくると、彼の巡礼の年

O myślach , O myśleniu , Serce , O dzieciach