Cytaty na temat parsknięcie (5 cytatów)

„Na podręcznym ekranie przesunęły się kolumny cyfr, symboli chemicznych i wykresów.
– Ładne – przyznałem. – A co to znaczy?
Coypu jęknął, parsknął i westchnął (w tej kolejności).
– Coś ty wyniósł ze szkoły?!
– Plastelinę i klocki – przyznałem ze skruchą.”

Harry Harrison (1925–2012) amerykański pisarz fantastyki naukowej

Inni byli szybsi...
Postać: Jim
reakcja na wyniki analizy powietrza.
Źródło: Stalowy Szczur idzie do piekła, s. 143, ISBN 83-7169-380-X.

„(…) ten niekontrolowany wybuch zazdrości sprawił mi przyjemność.
– Kochasz czy nie? Nie drażnij mnie.
– Kocham, i to bardzo.
– Na pewno?
– Na pewno.
– Daj dowód.
– Przepraszam, tutaj? – Magda parsknęła śmiechem.
– Popatrz na mnie i powtórz: „Ten Soplica to debil”.
– Soplica? Dobrze, że też na to nie wpadłam! No, rzeczywiście Soplica! Pasuje jak ulał. Ten Soplica to debil.
– I brzydal.
– No, taki brzy… Oj, nie szczyp! I brzydal. Całkiem ładny brzydal, ale brzydal.”

Ewa Nowak (1966)

Lawenda w chodakach (2004)

O przyjemności , O śmiechu , Kochać się

„Egzorcysta odwrócił się, słysząc charakterystyczny brzęk trzydziestu butelek jednocześnie przekształcanych w tulipany. Trzydziestu tubylców patrzyło na niego ponuro, trzymając w dłoniach wyszczerbione flaszki.
(…)
– To ma być tulipan? – Jakub spojrzał na narzędzie mordu w dłoni tamtego.
A potem parsknął homeryckim śmiechem. Sięgnął na ladę po pustą flaszkę i jednym zręcznym ruchem przerobił ją na broń.
– O kurde – sapnął menel.
Wyrób Jakuba już na pierwszy rzut oka był o kilka klas doskonalszy. Światło żarówki połyskiwało na szklanych drzazgach. Wszystkie były idealnie kształtne i, co najważniejsze, znakomicie wyprofilowane.
– To co, sprawdzimy, kto z nas lepszy? – zapytał egzorcysta zaczepnie. – Urządzimy zawody?
Przeciwnik skinął głową. Siegnął po flaszkę z tanim winem i zębami odgryzł szyjkę razem z korkiem. Spojrzał wyzywająco. Jakub nie wyśmiał go tylko z grzeczności. Sięgnął po dwie. Kucnął i z wysokości trzydziestu centymetrów upuścił je na podłogę.
Pyk, pyk – odpadły denka. Złapał butelki za szyjki i zręcznie odwrócił w powietrzu. Trzymał w dłoniach dwa jakby wielkie kielichy pełne aromatycznej pryty, a nie rozlał przy tym ani kropli.
Szczęki opadły z trzaskiem. Tłum zafalował w podziwie.
– Mistrzu – wykrztusił wódz.”

Andrzej Pilipiuk książka Zagadka Kuby Rozpruwacza

Wybacz naszą nieuprzejmość. Nie wiedzieliśmy, kto zawitał w nasze progi.
Cykl Kroniki Jakuba Wędrowycza, Zagadka Kuby Rozpruwacza
Źródło: Łowy na Młotkowca

O śmiechu , O świetle

„– I wiecie co ja jej na to? „Sheila – mówię – powiedz od razu, że masz ochotę na 36A”.
Bruce spojrzał na niego zdumiony.
–36A?
– Prawda, ty jesteś szczęśliwym kawalerem! – parsknął śmiechem Ed. – Poczekaj, aż się ożenisz. Wtedy zobaczysz, co to znaczy 36A. (…)
– Druczek 36A – wyjaśnił Bruce’owi Frank – wypełnia się, kiedy składasz do BPR podanie o następne dziecko.”

William Tenn (1920–2010)

Źródło: opowiadanie Ojciec rodziny

O dzieciach , O prawdzie , O śmiechu

„Jak ich było pięćdziesięciu, wszyscy byli poetami i każdy wypowie wiersz na cześć profesora R. (który dyskretnie i z taktem dawał do zrozumienia, że mniejsza o niego, poezja grunt). Zawezwałem wtedy kelnera aby mi dostarczył dwóch butelek wina, jedną białego, drugą czerwonego, i obie zacząłem doić! Tymczasem poeci recytowali, R. promieniał, anielskość parowała wraz ze wszystkimi cnotami praktykowanymi w takich wypadkach - skromność, dyskrecja, ale i szlachetność, z uczuciem, z sercem, wszystko było jak wyjęte z najsłodszych snów poetyckich starej ciotki: "piękne" i "czyste". Gdy skończył poeta, ściskano mu dłoń, wołano "brawo!". Ale kiedy na koniec tłusta pindula, niecierpliwie oczekująca swojej kolei, zerwała się rzucając biustem na prawo i lewo, machając rękami, wytoczyła z siebie nowe pęki rymowanych szlachetności, ja mając we wnętrzu czerwone z białym nie wytrzymałem, parsknąłem w plecy Dipie, który też parsknął, ale, że to nie miał komu wsadzić w plecy twarz, parsknął i ryknął twarzą całemu zgromadzeniu!

Zgorszenie. Spojrzenia. Ale oto wstaje czcigodny laureat i kropi: że nie zasłużył sobie, chociaż może i zasłużył, ale raczej nie zasłużył, acz cokolwiek może zasłużył… Wzruszenie. Oklaski. Anioł-prezes-poeta dziękuje i zagrzewa… Atmosfera staje się tak wzniosła i słodka, że Dipi i ja dajemy drała najbliższymi drzwiami, zataczają się, pijani w pestkę, w pędzel, w sztok i w kitę!”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1957-1961

O zrozumieniu , O zerwaniu , O snach , O aniołach