Cytaty na temat nosić (213 cytatów, strona 3)

„Niekiedy znacznie bezpieczniej jest strzelić w porę głupstwo, niż nosić jego niewypały po kieszeniach.”

Joachim Glensk (1935)

Źródło: Współczesna aforystyka polska, Wydawn. Łódzkie, 1986.

„Lola świetnie wie, co dzieciaki w jej wieku chcą nosić.”

Madonna (1958) amerykańska piosenkarka

o swojej córce Loli (Lourdes).
Źródło: „InStyle”, nr 10/2010

O wieku

„Nie jestem typem, który potrafi zastąpić miłość wygodą, a namiętność przygodnymi znajomościami. Nie chcę nosić kapci w domu, a pantofle do tańca wkładać w małej garsonierze za rogiem. Tak właśnie się robi, prawda? Popakuj swe życie sprawnie jak w supermarkecie, nie mieszaj serca z wątrobą.”

Jeanette Winterson (1959) ang. pisarka

Zapisane na ciele (1992)

O miłości , O życiu , O prawdzie , O domu

„Być sobą znaczy zawsze stawać się tym innym, którym jesteśmy i którego nosimy ukrytego w naszym wnętrzu, choćby jako obietnicę czy możliwość bycia.”

Octavio Paz (1914–1998) meksykański poeta, dziennikarz, krytyk i eseista, noblista

Źródło: Labirynt samotności, tłum. Jan Zych

O samotności

„Szary żołnierski mundur, który nosił póty, póki miał szarżę równą lub niższą od inych otaczających go oficerów, póki przeto nim jedynie mógł się spośród otoczenia wyróżnić, zrzucił dopiero wtedy, kiedy mógł go zastąpić mundurem szarży możliwie najwyższej, jedynej w Polsce i na świecie, jaką sam sobie „załatwił”. Popełnił tym samym nieprzyzwoitość, od której powstrzymał się nawet „samodzierżec” rosyjski Mikołaj II, który wstąpiwszy na tron pułkownikiem, wolał już raczej pułkownikiem pozostać, niż sam siebie awansować, mianować czy „zatwierdzić”.”

Irena Pannenkowa (1879–1969)

o przyjęciu przez Piłsudskiego tytułu Pierwszego Marszałka Polski

O szansie

„W mojej pamięci jest swoim własnym cieniem. Która z nich jest realniejsza, kobieta, która rozłożyła się na trawiastej skarpie moich wspomnień, czy też ta powłoka kurzu i suchy szpik, jedyne jej ślady, które przechowała ziemia? Na pewno gdzieś trwa dla innych, ruchoma figura w gabinecie figur woskowych, jakim jest pamięć, ale ich obraz jest inny niż ten, który ja noszę w myślach, a wszystkie różnią się między sobą. W ten sposób człowiek rozgałęzia się i rozszczepia w umysłach innych ludzi. Nie trwa, nie może trwać, bo to nie jest nieśmiertelność. Nosimy w sobie postacie zmarłych do chwili, aż sami nie umrzemy, a wtedy to nas noszą przez krótką chwilę, a potem ci, co nas nosili, odchodzą, i tak dalej, aż po najdalsze, wymykające się wyobraźni pokolenia.”

John Banville The Sea

The Sea

Obraz , O ludziach , O zmarłych , O kobietach

„Chyba prawie każdy z nas czuwał kiedyś przed wschodem słońca, już to po jednej z
owych bezsennych nocy, przyprawiającej nas niemal o zakochanie się w śmierci, już to po
jednej z owych nocy lęku i szpetnych uciech, gdy przez komórki mózgu przeciągają
majaki, potworniejsze jeszcze od rzeczywistości, a ożywione tym intensywnym życiem
utajonym we wszelkiej groteskowości, które nadaje również gotykowi trwałą siłę życiową,
gdyż sztuka ta wydaje się przede wszystkim sztuką tych, których dusze zasępia choroba
marzenia. Z wolna białe palce wsuwają się przez firanki i zdają się drżeć. Niby czarne,
fantastyczne postacie - nieme cienie pełzają po kątach pokoju i tam się układają. Na
dworze słychać szelest ptaków w listowiu lub kroki ludzi idących do roboty albo jęki i
westchnienia wiatru, który zlatuje ze wzgórza i okrąża cichy dom, jakby się bał zbudzić
śpiącego, a jednak musiał odwołać sen z jego fioletowej jaskini. Zasłona po zasłonie z
cienkiej przejrzystej gazy z wolna się podnosi, rzeczy odzyskują kształty i barwy i
widzimy, jak nadchodzący dzień oddaje światu dawne jego oblicze. Blade zwierciadła
znów otrzymują swe życie odtwórcze. Wygasłe świece stoją, gdzie je pozostawiliśmy, a
obok nich leży na wpół rozcięta książka, którą czytaliśmy, lub drutem opleciony kwiat,
który nosiliśmy na balu, albo list, który obawialiśmy się przeczytać lub czytaliśmy zbyt
często. Wszystko wydaje się nie zmienione. Ze złudnych cieni nocy wyłania się
prawdziwe, znane nam życie. Musimy je podjąć, gdzie zostało przerwane, i ogarnia nas
uczucie straszne - uczucie konieczności zmuszającej do ciągłego zużywania sił w nużącym
kole codziennych wydarzeń lub też porywa nas dzika tęsknota, by pewnego poranka oczy
nasze otworzyły się na świat, co w mroku na nowo został stworzony ku naszej radości, na
świat, w którym rzeczy mają barwy i kształty nowe albo zmienione lub też kryją w sobie
nowe tajemnice; na świat, w którym przeszłość nie zajmowałaby wcale miejsce albo
bardzo mało, a w każdym razie nie w świadomej formie powinności czy skruchy, bo
nawet wspomnienie radości posiada swą gorycz jak wspomnienie rozkoszy - swój ból.”

Oscar Wilde (1854–1900) angielski poeta, prozaik i dramatopisarz

O ptakach , O rzeczywostości , O snach , O życiu

„Prawicowa blogerka i publicystka Kataryna powiedziała mi, że napisałem najlepszą książkę o III RP, jaka kiedykolwiek powstała. O korupcji, nieprzejrzystości, bezkarności i zdradzie. Problem jest taki, że wybrałem niewłaściwego bohatera. Gdybym taką książkę napisał o Tusku, to prawica nosiłaby mnie na rękach. Ale nie ma na prawicy gotowości do tego, by się przyznać, że to w ich środowisku, przy Macierewiczu, mieści się jedna z najbardziej zgniłych części układu.”

Tomasz Piątek (1974) polski pisarz i dziennikarz

o książce Macierewicz i jego tajemnice.
Źródło: rozmowa Marka Nowaka, Najlepsza książka o III RP http://zielonewiadomosci.pl/publikacje/debaty-wywiady/najlepsza-ksiazka-o-iii-rp/, zielonewiadomosci.pl, 19 września 2017.

O problemach , O zdradzie

„Marynarze noszą szerokie spodnie, górale zaś – wąskie. Czy można twierdzić, że jedni albo drudzy czynią słuszniej? Sokrates zaś w ogóle nie nosił spodni, choć był mędrcem, gdyż uważał je za strój barbarzyński.”

Władysław Kopaliński (1907–2007) polski leksykograf, tłumacz, wydawca

Mój przyjaciel Idzi
Źródło: Mój przyjaciel Idzi, s. 9.

„Kiedy tylko w Polsce dzieje się coś niegodnego, to na czas tych wydarzeń polskość ulega magicznemu zniknięciu. A kiedy dzieje się coś heroicznego, to polskość w równie magiczny sposób się pojawia. Puff! I w ten sposób, biorąc pierwszy z brzegu przykład: w relacji Perechodnika polscy mieszkańcy Otwocka rabują pożydowskie mienie i cóż tu się dzieje, puff!, po prostu nie mają nic z polskością wspólnego i nikt się w Polsce za ich i im podobnych uczynki nie musi w żaden sposób poczuwać do odpowiedzialności. Dlaczego? A dlatego, że rabując pożydowskie mienie zachowywali się niegodnie, a przecież Polacy w czasie wojny zachowywali się godnie, z wyjątkiem jakichś marginalnych niejasnej proweniencji szmalcowników, więc jeśli już, to ci mieszkańcy Otwocka byli szmalcownikami, nie Polakami. Proste? Proste. Gdyby zaś w tym czasie nosili ukrywającym się Żydom jedzenie, to znowu, puff!, w ich czynach Polska jaśniałaby w całym swoim tajemnym i wspaniałym blasku.”

Szczepan Twardoch (1979) polski pisarz fantasy

Źródło: „Puff. Polskość ulega magicznemu zniknięciu”. Szczepan Twardoch drwi ze słów premiera https://wiadomosci.wp.pl/puff-polskosc-ulega-magicznemu-zniknieciu-szczepan-twardoch-drwi-ze-slow-premiera-6221059195385985a, wp.pl, 16 lutego 2018.

O relacjach , O wojnie , O czasie , O jedzeniu

„Abu Daud grzecznie się z nami żegna. Wychodzi na zalaną słońcem ulicę. Stąpa ciężkim krokiem. Tak jakby nosił na barkach olbrzymi ciężar. Jest już stary, ale mamy wrażenie, że ciągle nie przyszedł czas, aby zdradził swoje tajemnice. Spoglądamy na jego szerokie ramiona i mamy poczucie, że jest już u kresu swej drogi. Wygląda jak stary wilk, ciągle niebezpieczny, ale już samotny, dawno wyrzucony poza watahę.”

Abu Daoud (1937–2010)

Autorzy: Witold Gadowski, Przemysław Wojciechowski, Tragarze śmierci, Prószyński i S-ka, Warszawa 2010, ISBN 978-83-7648-382-5, s. 82.
O Abu Daudzie

O tajemnicy , O wrażeniach , O czasie , O wilkach

„Krótkie spódnice zaczęłam nosić właśnie na studiach. Niewiele było sposobów manifestowania kobiecości. Moją idolką była Kalina Jędrusik.”

Grażyna Kulczyk (1950)

„Kiedy po czterdziestu latach przestałam wykładać w szkole teatralnej, dopadła mnie straszliwa depresja. Wtedy mój obecny wydawca, Jacek Stroka, w całkowicie przypadkowej rozmowie namówił mnie do zanotowania moich wspomnień. To mi przywróciło chęć życia. Książka nosiła tytuł Porachunki z pamięcią.”

Halina Kwiatkowska (1921) polska aktorka

Potem ukazały się wspomnienia o Janie Pawle II, Wielki Kolega, które miały już kilka edycji.
Źródło: Monika Wysogląd-Majewska, Jubileusz z dziewięćdziesiątką na liczniku, „Dziennik Polski” nr 274, dodatek, 25 listopada 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/128149.html

O książkach

Cytaty na temat nosić strona 3

Cytaty na temat nosić
strona 3