Cytaty na temat łapa

„Niektórym nie należy podawać ręki, lecz łapę. Chcę przy tym aby twa łapa i pazury miała.”

„Zdarzało się, że recenzenci omawiając moje wiersze pisali o dialektyce, antynomiach, Pascalu, Heraklicie, Heglu. Przeraziłem się. Otworzyłem tom moich wierszy i przeczytałem: „Polna myszka siedzi sobie, konfesjonał ząbkiem skrobie”, „kto bibułę buchnie, temu łapa spuchnie”, „siostra Konsolata, bo kąsa i lata””

„Co zrobisz papą [gębą], nie potrzebujesz łapą.”

„Na taką nawierzchnię nie wyprowadziłbym nawet swojego psa w obawie, że zwichnie łapę.”

„Trener Kojonkoski miał tutaj pomachać wielką łapą z napisem Welcome to Zakopane.”

„Urodziłem się w kraju, w którym, jak w prawie całej Ameryce, praktykowano magię, a czarownicy porozumiewali się z niewidzialnymi mocami. Tajemnice tubylców nie zniknęły wraz z przybyciem konkwistadorów. Co więcej, katolicyzm rozpowszechnił w koloniach praktyki przywoływania tajemnych sił, demonizm czy rzucanie uroku. W mieście, w którym przeżyłem moje pierwsze lata, mówiło się, dobrze to pamiętam, o diabolicznych zjawach, upiorach i duchach, jak o czymś zupełnie normalnym. W pewnej ubogiej rodzinie, która sąsiadowała z nami, zdarzyło się na przykład, że pewnemu młodemu człowiekowi objawił się duch jakiegoś hiszpańskiego pułkownika i wyjawił mu, gdzie na podwórku zakopany jest skarb. Wprawdzie młodzieniec umarł z przerażenia, jednak jego rodzina nagle się wzbogaciła i pozostaje zamożna aż do dziś. Jednemu biskupowi ukazał się inny biskup, aby wskazać mu miejsce, gdzie znajduje się pewien dokument zagubiony w archiwum katedry. Kiedyś diabeł porwał kobietę przez okno domu, który dobrze znam. Moja babka zapewniała mnie, że nocą krąży po okolicy straszliwy mnich bez głowy oraz włochata i ogromna łapa, która błąka się samotna jak jakiś pająk z piekła rodem.”

„Dla nas była Treblinka, Oświęcim, Majdanek –
Myśmy znali to z życia, Pan – tylko ze wzmianek.
Nie było takiej nocy, ażeby gestapo
Nie waliło do bramy zakrwawioną łapą.
Gdyby „żołdak” sowiecki nie przyszedł, broń Boże,
Któżby z nas się nie dusił w gazowej komorze?”

„To jest bardzo ważne – codziennie budzimy się, stwarzamy wspomnienie o nas. Musimy stworzyć je jak najlepiej możemy, nawet jeżeli robimy to tylko dla jednego dnia. Znajdź twoje cele i zrób jeden krok do przodu. Twoje szczęście i kontrola zakładają odpowiedzialność. To wymaga pracy i musisz ją wykonać samemu. Nie czekaj, aż ktoś zrobi to za ciebie. Nie użalaj się nad sobą. Nauczyłem się tego o sobie. Kiedyś pomyślałem, że jestem pod łapą lwa, gdy jednak zdecydowałem się wziąć na siebie odpowiedzialność, stałem się dużo bardziej samodzielny.”

„Popatrz na psa uwiązanego przed sklepem, o swym panu myśli i rwie się do niego. Pocałuj go w łapę, bo uczy jak na Boga czekać.”

„Wspaniałe media uderzyły w lament, że aresztowanie przekupnego ordynatora strasznie się odbije na polskiej medycynie. Zabraknie narządów do transplantacji, a inni lekarze będą się teraz bali prowadzić trudne operacje. Jeśli dobrze rozumiem logikę tego argumentu, wychodzi on z założenia, że bez dania w łapę o operacji w Polsce mowy nie ma, i straszyć lekarzy, że za łapówki to oni mogą być aresztowani, to znaczy pozbawiać Polaków możliwości załatwienia sobie zabiegu, którego państwowo nie doczekają się do wiadomo jakiej śmierci.”

„Cętkowany kot otarł się o nogi swej pani. Podszedł do leżącego na ziemi Kazziza, stanął tuż przed twarzą chłopaka. Z tej perspektywy kocur wydawał się wielki niczym lampart. Jednak różowa plamka na nosie nadawała mu sympatyczny, niegroźny wygląd. Patrzył na Kazziza przyjaźnie i sprawiał wrażenie zadowolonego. Wreszcie nie był niższy od najlepszego przyjaciela swej pani, wreszcie mógł dotknąć jego twarzy wąsami i sprawdzić łapą to dziwne futro porastające jego głowę.”

„Bóg zapłać Panie Boże
bo podał mi łapę pies
co książek nie czyta
i wierszy nie pisze”

„Chłopaki nie płaczą, tak? Ale dlaczego nie?! Ja się często wzruszam. Byle głupstwem. Kiedy zobaczę psa ze złamaną łapą, staram mu się pomóc. Nie mówiąc już o kotach. Sam mam dwa, śpią właśnie w drugim pokoju. Wrażliwość jest u nas rodzinna. Podobnie reagują moje dwie siostry. Nie można wciąż być żelaznym bohaterem.”

„No bo tak: czekasz na coś bardzo długo, właściwie całe życie. A kiedy wreszcie udaje ci się to zdobyć, co się nagle dzieje? Ktoś na tym kładzie swoją brudną łapę. Wszystko zaczyna wydawać się plugawe, godne potępienia; to wszystko, co przedtem wydawało się słuszne i piękne. Tak to jest, prawda?”

„Chcę, aby przestano podsuwać Friedzie tę chustkę, którą zadusiła swoje dziecko.
Kocur wzniósł ślepia ku niebu, westchnął donośnie, ale nic nie powiedział, może dlatego, że przypomniał sobie o swoim pokiereszowanym uchu.
-Ponieważ – uśmiechnąwszy się, zaczął mówić Woland – możliwość wzięcia przez panią łapówki od tej idiotki Friedy jest oczywiście najzupełniej wykluczona – nie dałoby się to przecież pogodzić z pani królewską godnością – doprawdy nie wiem, co mam począć. Mam chyba tylko jedno wyjście – zaopatrzyć się w szmaty i pozatykać nimi wszystkie szpary w ścianach mej sypialni.
-Najzupełniej się z tobą zgadzam, messer – wmieszał się do rozmowy kocu – właśnie szmatami! - I rozdrażniony kot trzasnął łapą w stół.
-Mówię o miłosierdziu – wyjaśnił swoje słowa Woland, nie spuszczając z Małgorzaty płomiennego oka. - Niekiedy najzupełniej nieoczekiwanie i zdradliwie wciska się ono w najmniejsze szczeliny. Dlatego właśnie mówiłem o szmatach…”

„Regent nader zręcznie wprasował się do autobusu, który na pełnym gazie pędził w kierunku placu Arbackiego, i umknął. Iwan, zgubiwszy jednego ze ściganych, całą swoją uwagę skoncentrował na kocurze i zobaczył, że dziwny ów kot podszedł do drzwi wagonu motorowego linii A, który stał na przystanku, bezczelnie odepchnął wrzeszczącą kobietę, chwycił za poręcz i nawet wykonał próbę wręczenia konduktorce dziesiątaka przez otwarte z powodu upału okno.
Zachowanie się kota wstrząsnęło Iwanem do tego stopnia, że zastygł nieruchomo obok sklepu kolonialnego na rogu, i wtedy zdumiał się po raz drugi, i to znacznie silniej, tym razem za przyczyną konduktorki. Ta, skoro tylko zobaczyła włażącego do tramwaju kota, wrzasnęła, dygocąc z wściekłości:
-Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!
Ani konduktorki, ani pasażerów nie zdziwiło to, co było najdziwniejsze – nie to więc, że kot pakuje się do tramwaju, to byłoby jeszcze pół biedy, ale to, że zamierza zapłacić za bilet!
Kot okazał się zwierzakiem nie tylko wypłacalnym, ale także zdyscyplinowanym. Na pierwszy okrzyk konduktorki przerwał natarcie, opuścił stopień i pocierając monetą o wąsy, usiadł na przystanku. Ale gdy tylko konduktorka szarpnęła dzwonek i tramwaj ruszył, kocur postąpił tak, jak postąpiłby każdy, kogo wyrzucają z tramwaju, a kto mimo to jechać musi. Przeczekał, aż miną go wszystkie trzy wagony, po czym wskoczył na tylny zderzak ostatniego, łapą objął sterczącą nad zderzakiem gumową rurę i pojechał, zaoszczędziwszy w ten sposób dziesięć kopiejek.”