Cytaty na temat czubek (12 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Czubek trochę przypomina osobę obarczoną obowiązkiem pełnienia roli reprezentacyjnej. Często szalona jest cała rodzina, ale ponieważ cała rodzina nie może iść do szpitala, wyznacza się na wariata jedną osobę, reprezentanta, który zostaje hospitalizowany.”

Susanna Kaysen książka Przerwana lekcja muzyki

Przerwana lekcja muzyki

O rodzinie , O wariatach

„Należy przyjąć za pewnik: W każdym z nas siedzi chałturnik ze skłonnością do szajby! Kto temu przeczy już jest ugotowany. Jeśli zacznie godzić się na kompromisy – skończy jako chałturnik. Jeśli będzie trwać w ambicjach – skończy jako grafoman! Jeśli będzie się szarpał – do czubków! Da się tego uniknąć? Tylko w przypadku pogodzenia się ze swoją ułomnością. Wierząc w swoje skłonności do słabości, można na bieżąco usuwać najgorsze objawy. Jest szansa, że wszystko trwać będzie w stanie chwiejnej równowagi, aż do końca drogi artystycznej.”

Władysław Sikora (1955) polski artysta kabaretowy

Źródło: Kilka porad dla młodych artystów kabaretowych http://www.kabaretpotem.art.pl/wydawnictwa/ksiazka/ksiazka.html

O szansie

„Zaczęłam o tym [zostaniu aktorką] myśleć, jak byłam mała, jeszcze w podstawówce. W liceum miałam taki moment, że – dzięki dwóm gdańskim lekarzom weterynarii, braciom Piotrowi i Krzysztofowi Czubek – chciałam leczyć zwierzęta. Niestety, lekcje chemii w liceum sprawiły, że szybko z tego pomysłu zrezygnowałam. I wreszcie, gdzieś tak w trzeciej klasie liceum, poczułam, że nie mogę robić niczego innego, że muszę iść w ślady rodziców. Wszyscy w kółko powtarzali „Musisz zostać aktorką!” – dlatego w pewnym momencie powiedziałam, że nie chcę. Jednak ostatecznie okazało się, że to oni mieli rację. Musiałam zostać aktorką, bo nawet jeśli myślałam o innych zawodach, to serce ciągnęło mnie do teatru.”

Katarzyna Z. Michalska (1985) polska aktorka

Źródło: Mirosław Baran, Katarzyna Michalska o Dorocie Kolak: Mama jest moim prywatnym krytykiem, „Gazeta Wyborcza - Trójmiasto”, 11 sierpnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/144297.html?josso_assertion_id=7A656E29E42CC398

O myślach , O rodzicach , O zwierzętach , O myśleniu

„Podczas wymiany kilku kul z jego załogą jeden z ludzi padł na ziemię jakby powalony niewidzialną pięścią. Pocisk przewiercił czubek stalowego hełmu i wyrył długą bruzdę w czaszce. Mózg podnosił się i opadał w ranie w rytm pulsowania krwi, mimo to żołnierz był w stanie iść o własnych siłach. Musiałem mu jeszcze wydać rozkaz, aby pozostawił tornister, i zaklinałem go, by szedł bardzo wolno i ostrożnie.”

Ernst Jünger (1895–1998) pisarz niemiecki

W stalowych burzach
Źródło: s. 192

O ludziach , O sile

„Zawiadamiam cię, redakcjo,
Z nieszczególną satysfakcją,
Z jaką spotkał się reakcją
Twych programów nowy blok.
Miast herbatki popić z kubka,
Zastrzyk wziąć i spać do jutra,
Cały szpital czubek w czubka
W telewizor wlepił wzrok.”

Włodzimierz Wysocki (1938–1980) rosyjski aktor, pieśniarz, poeta

Źródło: Trójkąt bermudzki, tłum. Wojciech Młynarski

„Samochód – przydatny środek lokomocji niestety posiadający pewną wadę: nie zawsze da się nim wjechać na sam czubek góry.”

Marek Konecki (1949)

Słowniczek terminów górskich

O samochodach

„Wielu czubków przysyła nam e-maile o UFO. Jak dotąd nie spełniły one dwóch naszych zasad umożliwiających publikację: że dokumenty nie mogą być własnego autorstwa i że muszą być oryginalne.”

Julian Assange (1971) australijski aktywista, dziennikarz, wydawca

Źródło: tok.fm, 3 grudnia 2010 http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103086,8764340,Assange__Grozono_nam_smiercia__Jesli_cos_nam_sie_stanie.html

„Pamiętam, że kiedy miałem dziesięć lat, któryś z nich przyprowadził dziewczynę do domu, żeby przedstawić ją rodzicom. Przebrałem się wtedy za kosmitę. Owinąłem się folią aluminiową, założyłem na głowę motocyklowy kask z pulsującą diodą na czubku. I tak zasiadłem do stołu. Z całej rodziny nikt nawet nie mrugnął okiem. Chyba już byli przyzwyczajeni do takich wyskoków. Dziewczyna za to miała oczy wielkie jak półmiski. Nie miała pojęcia, co się dzieje. Brat ją tylko pocieszał: „To nic, to tylko mój dziesięcioletni brat znowu wariuje.””

Steve Carell (1962) amerykański aktor komediowy, scenarzysta

Źródło: Yola Czaderska-Hayek, Najtrudniej nakręcić komedię, w której wszyscy umierają. Steve Carell specjalnie dla Stopklatki, stopklatka.pl, 3 czerwca 2009 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=55556

O domu , O rodzicach

„Lolito, światło mego życia, płomieniu mych lędźwi. Mój grzechu, moja duszo. Lo-li-ta: czubek języka schodzący w trzech stąpnięciach wzdłuż podniebienia, aby na trzy trącić o zęby. Lo. Li. Ta. (…) W rybaczkach Lola. W szkole nazywała się Dolly. Na wykropkowanej linii do wypełnienia Dolores. A w moich ramionach zawsze Lolita.”

Vladimir Nabokov książka Lolita

Lolita
Źródło: wyd. PIW, Warszawa 1991, s. 9, tłum. Robert Stiller.

O duszy , O świetle

„Zakutani po czubek nosa, w pilotkach i kapturach naciągniętych nisko na czoło, opatuleni tyloma warstwami swetrów, spodni i płaszczy, iż ledwie przestępowali z nogi na nogę, wyglądali tak, że gdyby im jeszcze dać po białym futrze, z powodzeniem mogliby udawać parę polarnych niedźwiedzi, i to takich, które już od dawna przestały sobie zawracać głowę prawidłową dietą.”

Alistair MacLean książka San Andreas (powieść)

San Andreas (1984)

„W trakcie wojen z Meksykanami odniosłem z ich ręki wiele ran: postrzał w prawą nogę ponad kolanem; przestrzelenie lewego przedramienia; cięcie szablą w prawą nogę poniżej kolana; rana od uderzenia kolbą muszkietu w czubek głowy; postrzał tuż poniżej zewnętrznego kącika lewego oka; postrzał w lewy bok i postrzał w plecy (…).”

Geronimo (1829–1909) wódz Indian Chiricahua

Źródło: Ludwik Stomma, Choroby i dolegliwości sławnych ludzi, Wydawnictwo Literatura Net Pl, Gdańsk, ISBN 8392364546, s. 131.

O ludziach , O chorobach , O literaturze

„Niektórym się wydaje, że czubkiem można zostać ot tak, ni z gruchy, ni z pietruchy. Ze na przykład najspokojniej w świecie spacerujesz sobie z rodziną, aż tu nagle doskakujesz do drzewa i zaczynasz je kopać, dopadasz wózeczka i plujesz dzidziusiowi w ryło, podnosisz nogę i obsikujesz kulę kaleki, jednym słowem - odbija ci. Albo inaczej, zwyczajnie szykujesz się do spania, ucałowałeś rodziców, przyjaciół, żonę, dzieci, meble, oszczędności, ubranka, bojler, umywalkę, podeszwy swoich butów, muszlę klozetową. Po prostu dostajesz hyzia.

Nie, nie i jeszcze raz nie.

To może jeszcze inaczej - przeglądasz pocztę, popijając poranną kawę (zachowanie w normie, tylko trochę niezdrowe dla pęcherza) i trafiasz na wredny list na swój temat, anonim. Sklecono go przy pomocy liter powycinanych z różnych piśmideł, których nie czytujesz, pośrednio zmuszając cię tym sposobem do ich lektury. - Łajdaki! Nie uda się wam! - wydzierasz się z pianą na ustach i ciach! dostajesz kuku na muniu. Bo zachodzące w mózgownicy procesy chemiczne uległy zakłóceniu, jako że bolą cię zęby. Albo dlatego, że w dzieciństwie mamusia i tatuś nie kochali cię dość mocno, bo słońce grzeje coraz słabiej, a księżyc wchodzi przez okno dwanaście po północy.

Nie. nie. nie. NIE.

NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE.

Kto jak kto. ale ja znam się na tym i mogę stwierdzić, że ci, którzy tak mówią, po prostu bredzą. Nigdy w życiu nie zająłbym tak eksponowanej pozycji, na samym szczycie hierarchii chorób umysłowych, gdybym nie poświęcał każdej sekundy na ciężką, wytrwałą, drobiazgową pracę nad sobą i swoimi uzdolnieniami. Jeśli człowiek nie stawia sobie wymagań, to do niczego nie dojdzie. Dzisiejsza młodzież chciałaby dostać świra - bo to całkiem fajne - ale bez tego wysiłku, który jest niezbędny. Owszem, być szurniętym to nic trudnego. Ale żeby zostać prawdziwym, wielkim, pierwszorzędnym szaleńcem, na to - wierzcie mi - trzeba się nieźle napocić. A czasami trochę wypić: nie jestem wymagający, trzy kieliszki wystarczą. Ale przede wszystkim, przede wszystkim, przede wszystkim - z czego nie zdajemy sobie sprawy i czego powtarzać nigdy dość - świrowanie to wynik zbiorowego wysiłku! Tak, koleżanki i koledzy, zatkało was, co? "Jak to? Wariowanie to zajęcie grupowe? Ten się chyba z głupim widział!" No dalej, lżyjcie mnie, nie żałujcie sobie. Och, przyznaję, że niełatwo to znieść, ale kiedy za twoimi plecami stoi murem zespól, wszystko staje się prostsze. A ja, czego nie należy zapominać, mam najlepszą ekipę na świecie. Byłem we wszelakich szpitalach, u najróżniejszych psychiatrów. Wszyscy połamali sobie na mnie zęby. Najbardziej nieustępliwi, którzy od pierwszego spotkania wyrokowali z okrutnym uśmieszkiem: "To nic takiego, nic poważnego, raz dwa wróci pan do siebie." No i co? Figa z makiem. Jak wysiadają ci mądrale, teraz, gdy nikt, nawet najciemniejsza z pielęgniarek nie może zaprzeczyć, że jestem przykładem najwspanialszego, najelegantszego, najosobliwszego obłędu w stylu francuskim z końca dwudziestego wieku? Ale ja nigdy, przenigdy nie zapominam, nawet gdy piję samotnie, że udało mi się dzięki innym, dzięki mojemu zespołowi. To on przypominał mi nieustannie, że świat jest przeciw mnie, że ludzie chcą moich pieniędzy i mojej śmierci, że nie spoczną, dopóki nie wymażą mnie z listy żyjących.

Dziękuję.

Dziękuję wam wszystkim.”

Roland Topor (1938–1997) pisarz i rysownik francuski pochodzenia polskiego

Dziennik Paniczny

O kawie , O zapominaniu , O piciu , O rodzicach