Cytaty na temat chlor (12 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Nie chlubą jest uciec przed śmiercią, lecz uśmiechnąć się gdy i ona się do ciebie uśmiecha.”

Marek Aureliusz (121–180) cesarz rzymski

O śmierci , O uśmiechu

„Sądzę, że wszyscy sikają do basenu. To naturalne dla pływaków. Spędzamy w basenie po kilka godzin, naprawdę nie chce nam się wychodzić. Po za tym chlor to unieszkodliwia”

Michael Phelps (1985) pływak amerykański

Źródło: sport.pl, Londyn 2012. Pływanie. Phelps: Tak, sikamy do basenu, 7 sierpnia 2012 http://www.sport.pl/londyn2012/1,125852,12267298.html

O sporcie

„Dawniej komputery były produkowane na wiele lat. Dziś w produkcję nowego sprzętu wpisana jest autodestrukcja po roku czy dwóch latach użytkowania. Mój pierwszy komputer ważył kilka ton, dlatego niekoniecznie chciałem go mieć z powrotem, ale i wielkogabarytowe komputery tu są. Chlubą muzeum jest na pewno Odra 1305 – komputer przypominający wielką szafę, który nie mieści się w placówce. Obejrzeć go można w Szopienicach. Większość ludzi centrum rozwoju polskiej myśli technicznej lokalizuje jedynie w Warszawie i Wrocławiu. A my zgromadziliśmy dokumenty, które potwierdzają, że Śląsk w połowie lat 80. był pierwszym miejscem produkcji i wdrażania komputerów w Polsce. Chcemy też pokazać, że historia komputerów nie zaczęła się w latach 80. ub. wieku, ale o wiele wcześniej.”

Piotr Fuglewicz (1954) informatyk

Źródło: Od a(corna) do z, 5 kwietnia 2014 http://rodzina.wiara.pl/doc/1926895.Od-a-corna-do-z

O ludziach , O rodzinie , O wierze , O historii

„Panie marszałku, jakby pan mógł uspokoić patriotów, bardzo bym był panu wdzięczny. Ja bardzo cierpliwie słuchałem różnych pouczeń, których wysłuchiwałem także od pana marszałka, no i właściwie z uporem godnym lepszej sprawy milczałem w tej debacie, ale jest jakaś granica. Ja rozumiem, że pan poseł Brudziński jest chlubą odrodzonego parlamentaryzmu, wzorem taktu i kultury, ale bardzo bym prosił, żeby pan marszałek zarządził krótką przerwę i pouczył posła Brudzińskiego, żeby swoich osobistych sympatii i swojej znanej sympatii do mnie nie prezentował w tej Izbie zbyt często, ponieważ nie zabierałem głosu i nie zasługuję na to, żeby ten wybitny mąż stanu, jakim jest poseł Brudziński, zajmował się moją osobą. Dziękuję bardzo.”

Stefan Niesiołowski (1944) polityk polski, biolog

wystąpienie na posiedzeniu Sejmu w dniu 22 grudnia 2015 r.
Źródło: sejm.gov.pl http://www.sejm.gov.pl/Sejm8.nsf/wypowiedz.xsp?posiedzenie=6&dzien=2&wyp=185&type=A&symbol=WYPOWIEDZ_POSLA&id=273 (dostęp 2 marca 2016 r.)

„Chlor jest gazem trującym. Gdybym się wywrócił, proszę mnie wynieść na świeże powietrze. Tym samym wykład dzisiejszy byłby zakończony.”

Egon Wiberg (1901–1976)

Źródło: Przemysław Słowiński, Sławni ludzie w anegdocie, Videograf II, Katowice 2009, ISBN 9788371837272.

O ludziach

„Człowiek to zwycięzca nad chimerami, nowość jutra, ład, którym jęczy chaos, przedmiot pojednania. O wszystkim wyrokuje. Nie jest głupcem. Nie jest robakiem ziemnym. Jest piastunem prawdy, zlewem pewności, chlubą, nie zakałą wszechświata. Jeśli się poniża, chwalę go. Jeśli się chwali, chwalę go tym bardziej. Nie przeciwstawiam się mu.”

Comte de Lautréamont książka Pieśni Maldorora

Pieśni Maldorora

„Jesteśmy, jako płeć, nieskończenie lepsze od mężczyzn, i jeśli jesteśmy wyzwolone i rozwinięte, zdrowe na ciele i umyśle, jak byłybyśmy w normalnych warunkach, nasze macierzyństwo byłoby naszą chlubą. Ta funkcja daje kobietom takich mądrości i mocy, jakich mężczyzna nie może posiąść.”

Elizabeth Cady Stanton (1815–1902)

We are, as a sex, infinitely superior to men, and if we were free and developed, healthy in body and mind, as we should be under natural conditions, our motherhood would be our glory. That function gives women such wisdom and power as no male can possess. (ang.)
Źródło: Elizabeth Cady Stanton, Harriot Stanton Blatch, Elizabeth Cady Stanton as revealed in her letters, diary and reminiscences, Harper & brothers, 1922, s. 270.

O kobietach , O macierzyństwie

„Zaklinam was, oddalcie wszystko, co wam przeszkadza w posiadaniu dzieci! Najlepszy Bóg nie może waszemu domowi podarować niczego piękniejszego niż dużo dzieci. Dążcie do tego, aby być rodzinami wielodzietnymi! Wielodzietna rodzina jest chlubą Kościoła katolickiego!”

Marcel Lefebvre (1905–1991) francuski biskup katolicki, twórca schizmy

Źródło: s. 110

O Bogu , O dzieciach , O rodzinie , O domu

„Kronika miejscowa i zagraniczna.
Kraków 6 sierpnia.
(…)
P. Schmidt Ciążyński przybył wczoraj wieczór z Wiednia do Krakowa. Znakomity nasz gość przywiózł ze sobą artystyczne skarby, które wkrótce staną się własnością i chlubą Krakowa.”

Konstanty Schmidt-Ciążyński (1818–1889) polski kolekcjoner dzieł sztuki

O Konstantym Schmidcie-Ciążyńskim
Źródło: „Czas” nr 177, 7 sierpnia 1883, s. 2, Małopolska Biblioteka Cyfrowa http://mbc.malopolska.pl/publication/20747

O czasie

„Obóz, jak się zorientowałem. Obejmował teren około półtora kilometra kwadratowego płaskiego terenu. Otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutu kolczastego, rozpiętego kilkoma rzędami pomiędzy drewnianymi słupami. Ogrodzenie miało ponad dwa i pół metra wysokości. Po zewnętrznej stronie przechadzały się patrole w odstępach około pięćdziesięciometrowych. Po stronie wewnętrznej strażnicy z bronią stali co jakieś piętnaście metrów. Za drutami stało kilkanaście baraków. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniał gęsty, falujący tłum. Więźniowie tłoczyli się, przekrzykiwali. Z kolei strażnicy starali się utrzymywać ich we względnym porządku…
… Po lewej stronie od bramy, o jakieś sto metrów za ogrodzeniem, był tor kolejowy, a właściwie rodzaj rampy. Prowadził od niej do ogrodzenia chodnik zbity z desek. Na torowisku stał pociąg złożony z około trzydziestu wagonów towarowych. Były brudne i zakurzone…
… Mijaliśmy akurat jakiegoś starca. Siedział na ziemi nagi i rytmicznie kiwał się do przodu i tyłu. Jego oczy błyszczały i nieustannie mrugał powiekami. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Obok leżało dziecko w łachmanach. Miało drgawki. Z przerażeniem spoglądało dookoła.
Tłum pulsował jakimś obłędnym rytmem. Wrzeszczeli, machali rękami, kłócili się i przeklinali. Zapewne wiedzieli, że niedługo odjadą w nieznane, a strach, głód i pragnienie potęgowały poczucie niepewności i zwierzęcego zagrożenia. Ludzie ci zostali wcześniej ograbieni z całego skromnego dobytku, jaki im pozwolono zabrać w tę podróż. Było to pięć kilogramów bagażu. Były to zwykle jakieś najpotrzebniejsze w drodze przedmioty. Poduszka, jakieś okrycie, trochę jedzenia, butelka z wodą. Czasem kosztowności czy pieniądze. Docierała tu przeważnie ludność gett, która nie miała już nic…
Pobyt w obozie nie trwał długo. Zazwyczaj nie dłużej niż cztery dni. Potem pakowano ich w wagony na śmierć. Przez czas pobytu w obozie prawie nie otrzymywali jedzenia. Zdani byli na własne zapasy.
Baraki obozowe mogły pomieścić mniej więcej połowę więźniów. Drugie tyle pozostawało na dworze. Powietrze wypełniał odór ludzkich odchodów, potu, brudu i zgnilizny…
… Oficer SS, odpowiadający zapewne za załadunek, stanął przed tłumem Żydów. Nogi rozstawił szeroko.
– Ruhe! Ruhe! Spokój! – wrzasnął. – Wszyscy Żydzi mają wejść do wagonów. Pojedziecie tam, gdzie jest dla was praca. Ma być porządek. Nie wolno się pchać ani opóźniać załadunku. Kto będzie wywoływał panikę albo stawiał opór, zostanie zastrzelony.
Przerwał i wbił wzrok w masę ludzką przed sobą. Spokojnie zaczął otwierać kaburę pistoletu. Wyjął broń. Pierwsze szeregi Żydów zaczęły się cofać. Niemiec zaśmiał się i oddał trzy strzały w tłum. W grobowej ciszy rozległ się przeszywający krzyk. Spokojnie schował pistolet.
– A teraz do wagonów! Raus! – wrzasnął.
Tłum zamarł. Z tyłu rozległy się strzały. Ludzie ławą ruszyli do przodu, krzycząc przeraźliwie. Zbliżali się do drewnianego pomostu. Ludzki strumień był jednak zbyt szeroki, aby się w nim pomieścić. Esesmani otworzyli ogień. Pędzący zaczęli padać. Rozległ się głuchy tupot nóg po deskach rampy. Teraz zaczęli strzelać strażnicy stojący przy wagonach. Tłum przyhamował.
– Ordnung! Ordnung! – wrzeszczał esesman.
Pierwsi Żydzi wpadli do wagonu. Niemcy przy drzwiach odliczali ich. Po liczbie „sto czterdzieści” esesman zawył „Halt!” i dwukrotnie strzelił. Przystanęli. Pociąg powoli szarpnął i nowy wagon wtoczył się na wysokość pomostu. Zaczęli go wypełniać nowi więźniowie.
Wedle wojskowych regulaminów wagon towarowy przeznaczony był na osiem koni lub czterdziestu żołnierzy w transporcie. Upychając ludzi na siłę i bez jakiegokolwiek bagażu, można było pomieścić w wagonie sto osób. Niemcy wydali rozkaz pakowania po stu trzydziestu, ale jeszcze dopychali dodatkową dziesiątkę. Gdy drzwi nie dały się zamknąć, tłukli na oślep kolbami, strzelali do środka wagonu, wrzeszczeli na nieszczęsnych Żydów. Ci, aby zrobić miejsce dla nowych, wspinali się na ramiona i głowy już znajdujących się wewnątrz. Z głębi wagonu dochodził jakiś potępieńczy ryk i wycie.
Gdy upchnięto już sto czterdzieści osób, strażnicy przystąpili do zamykania drzwi. Były ciężkie, wykonane z drewna obitego żelazem. Miażdżyły wystające na zewnątrz kończyny wśród wrzasków bólu. Po zasunięciu drzwi zabezpieczano je żelazną sztabą i ryglowano.
Przed załadunkiem na podłogę wagonów sypano warstwę niegaszonego wapna. Oficjalnie był to zabieg higieniczny. Chodziło o nie rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. W praktyce wapno gwałtownie absorbowało wilgoć z powietrza. Spadała zawartość tlenu i ludzie zaczynali się dusić. Równocześnie wapno w kontakcie z ludzkimi odchodami wydzielało trujące substancje, między innymi chlor. Ten zaś dusił stłoczonych więźniów. Niemcy osiągali podwójny cel. Choroby zakaźne istotnie się nie rozprzestrzeniały, a wagon można było łatwiej po transporcie wymyć. Po drugie, transportu tego nie przeżywało wielu „podróżnych”. A o to przecież chodziło.
Czasami od polskich kolejarzy docierały informacje, że takie wagony z Żydami stały na bocznicach po kilka dni. Po otwarciu znajdowano w nich same trupy…
… Na obozowym placu pozostali zabici i konający. Strażnicy przechadzali się wolnym krokiem i dobijali ich strzałami w głowę. Wkrótce zapanowała cisza…”

Jan Karski (1914–2000) prawnik, dyplomata, wykładowca akademicki, polski kurier czasów II wojny światowej

Karski dostał się w przebraniu strażnika do obozu tranzytowego dla Żydów w Izbicy, który był „ostatnim etapem” przez obozem zagłady w Bełżcu.
Tajne państwo: opowieść o polskim Podziemiu

Koń , O miłości , O śmierci , O pieniądzach

„Wiem, że wielu Polaków nie podziela mego zdania. Przypisują oni „niedomogowi mózgu i serca” niechęć niektórych naszych sąsiadów do zostania Polakami. (…) Takim językiem przemawiali Rosjanie i Niemcy. Oni również przypisywali owemu niedomogowi mózgu i serca wstręt Polaków do Rosji lub Niemiec. (…) Wola krajów przez nas okupowanych, jest dla mnie jedynym czynnikiem decydującym. Za nic w świecie nie chciałbym, żeby Polska posiadała wielkie przestrzenie, zamieszkane przez ludność wrogo usposobioną. Historia dowiodła nam, że na długą metę te niejednolite skupienia ludności są niebezpieczne. (…) Przyniesienie wolności ludom z nami sąsiadującymi będzie chlubą mego życia, jako męża stanu i żołnierza. Znam więzy historyczne, które je z nami łączą, wiem, że więzy te zacieśniały się nieraz po rozbiorze Polski. Oswabadzając tych uciśnionych, chcę tym samym zatrzeć ostatnie ślady rozbioru. Przywiązać ich do Polski przemocą – nigdy w życiu! Byłoby to odpowiadać nowymi gwałtami na gwałty popełnione w przeszłości.”

Józef Piłsudski (1867–1935) polski działacz niepodległościowy i polityk, premier, Naczelnik Państwa, twórca tzw. rządów sanacyjnych

w wywiadzie dla „Echo de Paris” o swojej polityce w stosunku do Litwy, połowa lutego 1920.
Źródło: Joanna Gierowska-Kałłaur, Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (19 lutego 1919–9 września 1920), op. cit., s. 54.

O ludziach , O historii , O wolności , O woli

„Nie będzie chlubą naszej epoki, że naród, naród, który istnieje tysiąc lat, który na granicach cywilizacji zachodnioeuropejskiej stworzył życie i szerzył idee bezpośrednio z nią związane, który przez wieki bronił jej przed zagładą i który wydał wielkich ludzi we wszystkich dziedzinach – musi walczyć o najprymitywniejsze zasady bytu. Ale w tej ciemnej epoce jest podniosłą dumą każdego człowieka, że naród ten postawił swoje idee ponad wartością życia (…) Na ziemiach będących własnością Polaków zabrakło dziś miejsca dla spraw, w których gromadzi się, jak gdyby najintymniejsza, ale i najwyższa wolność narodu – wolność twórczości i wolność myśli. Żadna jednak przemoc nie odbierze duchowi polskiemu siły, by służyć tej wolności tam, gdzie służyć jej można.”

Kazimierz Wierzyński (1894–1969) polski poeta, prozaik, eseista

o Polsce pod rządami komunistów w PRL.
Źródło: Ewa Czumakow, Prorocy w domu https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/THO/msc_literaci.html, opoka.org.pl, 15 października 2008.

O myślach , O myśleniu , O życiu , O wolności