„Oszalałam Edypie, jak gdybym umarła.”

„Jestem stuprocentową artystką, bo gdybym nie mogła śpiewać i w ten sposób dawać siebie innym, chyba bym umarła.”

„W ciągu ostatniego roku bardzo się starałem, żeby ograniczyć swoje wybryki… Więc myślę, że gdybym wiedział, że za niedługo umrę, pracowałbym tak ciężko, jak to tylko możliwe i bawiłbym się ostrzej niż kiedykolwiek.”

„Gdyby pan [Kieślowski], twórca Dekalogu, umarł i po śmierci trafił do nieba, jak pan myśli, co by powiedział Pan Bóg?” Krzysztof odpowiedział: „Gdybym tam trafił, musiałbym go obudzić. Bo jeżeli tam jest, to śpi. Powiedziałbym mu, OBUDŹ SIĘ! ZOBACZ, CO SIĘ DZIEJE!”

„Krzysztof Kieślowski powiedział, że robienie filmów jest rozmową z publicznością. Nawiązywanie kontaktu z ludźmi to emocjonujące przeżycie. Kiedy gram, czuję, że żyję. Gdybym mogła wybierać, chciałabym umrzeć w sali prób.”

„Umrze naród, w którym umarli bohaterowie.”

„Myślałem, że bez ciebie umrę, i chyba umarłem.”

„Wszyscy kiedyś umrzemy. Takich nas stworzył Wszechmogący. Wybór, jaki nam pozostawił, to nie – kiedy umrzemy, ale – jak. Umrzemy, kiedy taka będzie Jego wola, i nic na to nie poradzimy, choćbyśmy ukryli się w kamiennej twierdzy. Do wyboru pozostaje, jak umrzeć. Ja postanowiłem umrzeć jak wojownik.”

„Deszcze Nowego Jorku. Nieprzerwane, wymiatające wszystko. A w szarej mgle wznoszą się białawe drapacze chmur, niczym ogromne grobowce w tym mieście zamieszkałym przez umarłych. (…) Okropne uczucie osamotnienia. Nawet gdybym przycisnął do piersi wszystkich ludzi na świecie, nie obroniłoby mnie to przed niczym.”

„Czas umarł na czas. Ja umarło na ja. Nie ma ja. Się jest. Się jest się. Się jest duch. Się jest nikt.”