„Są ludzie, którzy na wiosnę widzą tylko liście i kwiaty. Są inni ludzie, którzy widzieli drzewa tylko w jesieni lub tartaku. Ci ludzie niewątpliwie byliby zdziwieni, ale ostatecznie zadowoleni, gdyby wymienili między sobą spostrzeżenia.”

„Gliniarze oglądają to, czego nie oglądają inni ludzie. Czego nie powinni widzieć inni ludzie. Potrafią znieść najgorsze z najgorszych.”

„Ci ludzie coś widzieli. Nie wiem jednak, co to było, i wcale mnie to nie obchodzi.”

„Ja też widzę, że Dunaj jest szary, ale był pewien człowiek, któremu zdawał się on modry. Wiesz, kto tak widzi? Artyści. To skomplikowani ludzie, mają problem z widzeniem rzeczywistości w jej naturalnych barwach. Kłopot jest taki, że od tamtej pory ludzie wpatrują się w fale rzeki, usiłując zobaczyć choć cień modrego. Niektórzy tak się natężają, że aż zaczyna im się wydawać, że widzą. Inni natomiast oszukują siebie i innych, mówiąc, że widzą. A jeszcze inni myślą sobie, że coś z nimi jest nie tak, bo widzą tylko szary i koniec. A on, do cholery, jest szary.”

„Ludzie najczęściej widzą to, co chcą widzieć.”

„Liście, które jesienią spadają z drzew, chciałyby się wskazać jako przykład przemijania. Byłby to jednak zły przykład, ponieważ po kilku miesiącach drzewo wypuści nowe liście i nastanie wiosna, dokładnie taka jak była wcześniej.”

„Już śpiewają wszędzie ptaki,
Już zakwitły wokół kwiaty…
„Wiosna idzie” – mówią ludzie…
Ale skąd i kiedy przyjdzie?

No i po co nam ta wiosna?
Odwykliśmy już od wiosny…
Jodły w lesie, mech na drzewie
Zielenieją już z radości…”

„Kiedy widzę, jak ludzie marnują papier, mówię: 'ratujcie drzewa'. Ale kiedy słyszę techno… Kurwa, nie wiem, z czego zrobione są płyty CD, ale ratujcie to!”

„Podczas pracy nad Hanemannem wiele razy miałem dziwne wrażenie, że wchodzę do świata w którym już kiedyś byłem, że rozpoznaję dawne miejsca, ulice, drzewa, przedmioty, ludzi. Tak jakbym to wszystko już kiedyś widział.”

„Jesteśmy tak przyzwyczajeni widzieć siebie jako „tych dobrych”, że trudno jest nam spostrzec, że sami jesteśmy potworami.”