„Ponad wszystkie wasze uroki,
Ty! Poezjo, i ty Wymowo,
Jeden – wiecznie będzie wysoki:
Odpowiednie dać rzeczy – słowo!”

„Do zobaczenia! Za nadziei poczęte, ileż uroku w tobie, słowo święte!”

„Są rzeczy, które przetrwają biedę tego świata oraz rzeczy, które są wieczne, jak moje wspomnienie o Tobie, którego nikt nie może mi zabrać…”

„„Ty”, jedyne słowo z wszystkich słów,
„Ty” najwięcej znaczy z wszystkich słów.
Ty znalazłaś dla mnie uśmiech dnia,
Ty uczyłaś mnie jak kochać świat.”

„Bo w ciebie, o Poezjo, zawsześmy patrzyli
Jako gwiazdę jedyną na niebios sklepieniu,
Za przewodniczkę mając ciebie każdej chwili,
Matko, i nie chcąc zbytnio dowierzać Natchnieniu.”

„Nie ten ciebie wiecznie kochać będzie, kto ciebie żoną woła, ale ten ciebie do śmierci miłować powinien, kto do ciebie „matko” powie.”

„Jabym chciał wiecznie przy tobie siedzieć,
Wiecznie z tobą być,
O świecie, Bogu, ludziach nie wiedzieć,
Pocałunkiem żyć.”

„W ciągłej przykładu i słowa postaci
rozdawaj siebie samego swej braci.
Mnóż się ty jeden przez czyny żyjące,
a będą z Ciebie jednego… tysiące”

„O Ty, poza wszystkim!
Jak Cię nazwać innym imieniem?
Jaki hymn może Cię wyśpiewać?
Żadne słowo Ciebie nie wyraża!
Jaki duch Cię ogarnie?
Żaden umysł nie pojmuje Ciebie.
(…)
Ty masz wszystkie imiona.
Jakże ja Ciebie nazwę?
Jesteś jedynym, którego nie można nazwać.
Zmiłuj się nade mną, Ty poza wszystkim,
bo jakże Ciebie nazwać, Boże, innym imieniem?”

„Nie chowaj nienawiści po wieczne czasy, ty, który sam nie jesteś wieczny.”