„Zagadnienie przeto o udziale uczuć w moralnym postępowaniu musi być rozwiązane w tym sensie, aby im przyznać właściwe im miejsce. Sentymentalizm przyznaje im za dużo chcąc w nich widzieć nie tylko czynnik istotny, ale i równorzędny z rozumem i wolą, a nieraz i pierwszy, ba, nawet jak u Rousseau jedyny. Przeciwny kierunek stoicki nie tylko tego nie uznaje, ale nie chce przyznać uczuciom nawet roli istotnego składnika życia moralnego, dążąc do usunięcia go zeń, o ile się tylko da. Otóż wznosząc się ponad te jednostronne i ułamkowe rozwiązania, etyka chrześcijańska widzi w uczuciu wprawdzie czynnik istotny, bynajmniej jednak nie pierwszy i nie pierwszorzędny, lecz drugorzędny i jako taki podporządkowany wyższym czynnikom umysłowym. Te ostatnie mają go zaprząc do celów duchowych i przez systematyczne wychowanie nadać mu swe piętno. Na tak drogie romantykom równorzędne traktowanie rozumu, woli i uczucia w etyce chrześcijańskiej nie ma miejsca. Zmysłowe siły zawarte w uczuciowości winny iść pod komendę duchowych mocy człowieka, koncentrujących się w jego umyśle, rozumie i woli.”

Tematy

nie żyje , uczucie , siła , moc , kierunek , rola , rozwiązanie , miejsce , umysł , sens , dużo , czynnik , usunąć , duchowy , komenda , wyraz , winny , zagadnienie , pierwszy , rozegranie , nadanie , postępowanie , składnik , traktowanie , wychowanie , etyka , widzenie , cela , piętno