„Tęsknota, słowo zużyte
otwarło mi swoją dal…
Jak różne są rzeczy ukryte
w króciutkim wyrazie żal.”

„Może króciutką modlitwę? – zaproponował.
– Kto niepomny na skutki samochodzik swój sprzedał…
– Na próżno, biedaczyna, ciśnie potem na pedał…
– W rzeczy samej. Amen – zakonkludował ksiądz.”

„Zastanów się, o ile częściej cierpisz z powodu swego gniewu i żalu, niż z powodu rzeczy, które wprawiają cię w gniew i wzbudzają żal.”

„I proszę, uważaj na słowa. Nawet tęsknota może być nieodwzajemniona.”

„Żal? To wyświechtane słowo.”

„Ironia: ukryta drwina w koronkach słowa.”

„Ja SZTUKUJĘ świat (lubię dwuznaczność tego słowa), dorabiam mu znaczenia, których dotąd nie było, po swojemu próbuję odszyfrować sens ukryty w widzialnym.”

„Wyruszyłam w podróż do miejsca położonego głęboko w moim wnętrzu, gdzie wszystko co światowe było zbędne, gdzie żyłam tylko uczuciami: miłością, żalem, tęsknotą, nadzieją.”

„Mówi pan: szczęście. Nie lubię tego słowa. Jest nadęte i okropnie zużyte. Zamiast: jestem szczęśliwa, wolę powiedzieć: jest mi dobrze.”

„Z prawdziwym karabinem
U pierwszych stałem czat…
O, nie płacz nad twym synem,
Co za Ojczyznę padł!…
Z krwawą na kurtce plamą
Odchodzę dumny w dal…
Tylko mi Ciebie, mamo,
Tylko mi Polski żal…”