„Ludzi trzeba kochać razem z ich wadami albo zrzec się miłości i przyjaźni.”

„Przyjaciół kochamy dla ich wad, bo lubimy, gdy ktoś też ma wady.”

„Przypomniał sobie zdanie, że ludzie się kochają tak długo, jak długo chcą się całować w usta. Ale przecież tyle było odcieni miłości, pożądanie mogło ewoluować w przyjaźń, we wzajemny szacunek…”

„Teologiczna cnota miłości, której Bóg udziela duszy wraz z łaską uświęcającą, nie wymaga byśmy bliźniego kochali ze względu na niego samego, na te zalety i wartości, które posiada w naszych oczach, ale abyśmy kochali go ze względu na Boga, byśmy kochali dlatego, że Bóg go kocha i wzywa do przyjaźni z sobą. Przez cnotę miłości stajemy się przyjaciółmi Boga, tymi na których rozciąga się Jego przyjaźń.”

„Każdy człowiek może być przyjacielem. Czasami przyjaźń jest możliwa, kiedy między partnerami nie ma już miłości. Niekiedy przyjaźń jest początkiem. Czasami – i to chyba jest jedna z najpiękniejszych jej postaci – zdarza się ludziom, którzy się kochają.”

„Przyjaźń może zakończyć się miłością, ale miłość nigdy nie może zakończyć się przyjaźnią.”

„Najgorszy bowiem był strach. Dlatego z wdzięcznością przyjmowała każde schronienie, nawet takie, które jednocześnie odgradzało ją od ludzi, przyjaźni i miłości.”

„Wojna jest czasem przyjaźni, nie miłości.”

„Kocha się tak samo przez wady i nieszczęścia i może nawet głębiej, a najgłębiej kocha się przez ból.”

„Dla miłości nie jest ważne, aby ludzie do siebie pasowali, ale by byli razem szczęśliwi.”