„Gdzież jest teraz blask Babilonu? Gdzież jest straszliwyNabuchodonozor i moc Dariusza, i ów Cyrus wielki? Zniknęli niby koła obracane siłą. Sława ich pozostała i rośnie, lecz oni obrócili się w proch. Gdzież jest kuria Juliańska, gdzie Juliańska procesja? Przeminęła, Cezarze! A byłeś najgroźniejszy, najpotężniejszy, na świecie całym. Gdzież są Mariusz i Fabrycjusz, któremu złoto było obce? Gdzież jest zaszczytna śmierć i wiekopomny czyn Paulusa? Gdzież jest boski głos Filipik, gdzie niebiański głos Cycerona? Gdzież jest przychylność Katona dla obywateli i jego gniew na rebeliantów? Gdzie jest Regulus? I gdzie Romulus albo gdzie Remus? Wczorajsza róża istnieje tylko z imienia, imiona tylko puste zostały.”

— Bernard z Morlay , De contemptu mundi

Źródło: De contemptu mundi (1140), tłum. Tadeusz Brzostowski

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

śmierć , siła , gniew , moc , głos , pusty , złoto , zostać , wielki , blask , proch , róża , sława , czyn , obrócić , pozostać , istnieć , rebeliant , kuria , procesja , przychylność , obywatel

Bernard z Morlay 1

Podobne cytaty

„Gdzież nasza róża,
Pytam was bracia?
Zwiędła nam róża,
Dziecko to ranka.
Tylko nie mówcie:
Tak młodość więdnie!
Tylko nie mówcie:
Tak życie biegnie!”

Aleksander Puszkin (1799–1837) poeta rosyjski

Где наша роза?
Друзья мои!
Увяла роза,
Дитя зари!…
Не говори:
Вот жизни младость,
Не повтори:
Так вянет радость… (ros.)
Źródło: wiersz Róża http://wiersze.wikia.com/index.php?title=Róża_(Puszkin)&useskin=monobook, 1815

„Wiosna warszawska jest wiosną pokrzywdzoną. Morze atramentu wylano dla uświadomienia ludzkości uroków wiosny paryskiej czy wiedeńskiej. Powstała cała literatura muzyczna narzucająca światu nastroje tych wiosen. Ludzie na najróżniejszych równoleżnikach i południkach nauczyli się zachwycać paryską i wiedeńską wiosną, marzyć o nich, tęsknić do nich. Jest to ogromna mistyfikacja, oparta o reklamową potęgę sztuki: poeci, malarze i muzycy Wiednia i Paryża potrafili po prostu tak reklamować i spopularyzować swe wiosny, że uczynili z nich ideał dla reszty świata. Czas najwyższy zdemaskować tę grę! Warszawska wiosna na pewno w niczym nie ustępuje paryskiej czy wiedeńskiej. Gdzież jest bowiem na świecie miasto, w którym pierwsze promienie słońca tak przekornie poczynają sobie z topniejącym śniegiem, takie w nim zapalają tęczowe blaski i tak rycersko zmuszają go do ustąpienia? Gdzież jest na świecie miasto, w którym pierwsze wiosenne ciepło tak leniwie i radośnie przykleja zimową odzież do pleców i tak powołująco zmusza do jej zrzucenia? Gdzież jest na świecie miasto, w którym pachnący świeży wiatr od rzeki tyle w sobie niesie dziwnej melancholii, uciskającej duszę w pełne złota poranki, widoczne w prostokątach wiosennych, błękitnych okien? Gdzież jest na świecie miasto, w którym rozedrgane zmierzchy uliczne przepojone są tak trudną i nigdy nie wyjaśnioną tęsknotą za niewiadomym, za nigdy nie zniszczonym, za czymś, o czym nic nie wiemy, czego bardzo pragniemy i czego nigdy nie dostaniemy ani nie osiągniemy w naszym pojedynczym, własnym życiu. Chyba nie ma na świecie takiego miasta, tak właśnie jak niepowtarzalne nigdzie indziej są warszawskie wiosenne zapachy, nastroje, uczucia i myśli. I dlatego nie mówcie nam o wiosnach paryskich czy wiedeńskich! Nam, którzy wiemy, czym jest, czym być potrafi warszawska wiosna.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

„Więc powiedział cadyk do Boga:
„Możliwe, że robię głupstwo. Powinienem był przekonać Ciebie, że dłużej już zwlekać nie można. Wówczas zbawiłbyś całą rozległą ludzkość. Lecz nie mogę już dłużej z Tobą rozmawiać, bo nie mam czasu: gdybym pozostał jeszcze z godzinkę w niebie, to stary Hersz, który pierze w Berdyczowie paskudną bieliznę, umarłby z pewnością. A gdzież jest powiedziane, że ja mam prawo zapłacić za szczęśliwość całej rozległej ludzkości życiem starego Hersza?””

Ilja Erenburg (1891–1967) rosyjski pisarz

Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca
Źródło: s. 80.

„Każdy Nama, który zostanie dostrzeżony na niemieckim terytorium i natychmiast się nie podda, zostanie zastrzelony. Reguła ta obowiązuje wszystkich, aż do ich całkowitej eksterminacji. Ci, którzy na początku rebelii dopuścili się osobiście morderstw na białych lub kazali innym ich mordować, podlegają zgodnie z prawem karze śmierci. Co do tych, którzy się nie poddadzą i będą stawiać opór, postępować się będzie tak samo jak w przypadku Herrero, którym w ich zaślepieniu zdawało się, iż mogą ważyć się na wojnę z potężnym niemieckim cesarzem i wielkim narodem Niemiec? Gdzież są dziś ci Herrero, kto mi odpowie?”

Lothar von Trotha (1848–1920)

Źródło: Simon Sebag Montefiore, Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa, tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, Warszawa 2010, ISBN 9788324715480, s. 193.