„Cóż zmusza cię, człowieku, abyś opuścił własne schronienie w mieście, porzucił krewnych i przyjaciół i udał się w wędrówkę poprzez góry i doliny? Cóż jeśli nie przyrodzone piękno świata?”

„Jakże teraz miło jest przypomnieć sobie, że od samej młodości mojej dla Boga porzuciłem świat, porzuciłem dom rodzicielski, krewnych, ojczyznę… Opuściłem marne nadzieje świata i poświęciwszy się cały Bogu, choć najdłużej w obczyźnie, żyłem zawsze pod karnością zakonną, jak mam nadzieję, za łaską Bożą, niezbyt źle…”

„Cóż za rozlegle pustynie!
cóż za góry wysokie!
ależ trawa pachnie w Golestane!
w tej okolicy czegoś szukałem:
snu może
światła, piasku, uśmiechu.”

„W Europie wszyscy powiedzieliby „Cóż, oni chcą wycisnąć cię jak cytrynę.” Cóż, zgadza się! Ale, wiecie, mam sok, więc czemu nie?”

„Serce ustało pierś już lodowata, ścięły się usta i oczy zawarły; Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata. Cóż to za człowiek - Umarły”

„I cóż dalej, szary człowieku?”

„Cóż, moim zdaniem największą nagrodą jest to, że udało mi się zbudować tę wspaniałą organizację.”

„Cóż, człowiek pisze tak, jak może,
Obywatelu Redaktorze.”

„Cóż może człowiek wiedzieć o szczęściu poza tym, jak się to pisze?”

„Żałuję, cóż to za słowo. Poszedłbym na bosaka na koniec świata, gdyby można to odwrócić.”