„Wiedzę możemy przejmować od innych, lecz mądrości musimy nauczyć się sami. Źródło jej bierze początek w nas samych, z milczącej głębi naszych samotnych rozmyślań i marzeń. Woda jej jest przezroczysta i zimna jak prawda – lecz smak ma gorzki jak łzy.”

„Musimy nauczyć się, że rzeczy, których pragniemy, bardzo często mogą prowadzić do naszej zagłady. Musimy nauczyć się rezygnować z marzeń, aby utrzymać pozory rzeczywistości.”

„Mądrości możemy nauczyć się na trzy sposoby: Po pierwsze, przez refleksje co jest najszlachetniejsze, po drugie, przez naśladownictwo, to jest najłatwiejsze i po trzecie, przez doświadczenie, to jest najbardziej gorzkie.”

„Z mózgu bowiem, i z mózgu jedynie, początek swój biorą wszystkie rozkosze nasze i radości, śmiech oraz żarty, a takoż smutki nasze i bóle, żale i łzy…”

„Krew naszą długo leją katy,
wciąż płyną ludu gorzkie łzy.”

„Musimy stworzyć świat sprawiedliwy i stabilny, ale też taki, w którym będziemy brali pod uwagę także potrzeby innych, nie tylko nasze aktualne. Jedziemy na tym samym wózku.”

„Ciągnęło mnie do sportu, ze względu na miejsce zamieszkania narty były naturalnym wyborem. Mogłem pływać, ale woda w pobliskim potoku była za zimna.”

„Gorzka prawda – prawda nielukrowana.”

„Wypij do dna
Gorzkie wino samotnych”

„Wszystkim nam w pewnej chwili nasze istnienie objawiło się jako coś osobliwego, cennego i nieprzekazywalnego. Prawie zawsze objawienie to zdarza się w wieku młodzieńczym, odkrycie nas samych przejawia się jako poczucie, że jesteśmy samotni; pomiędzy światem a nami otwiera się niedotykalna, przezroczysta ściana: ściana naszej świadomości. To prawda, że ledwie się rodzimy, czujemy się samotni; ale dzieci i dorośli mogą wykroczyć poza swą samotność i zapomnieć o sobie dzięki zabawie czy pracy. Natomiast młodzieniec, oscylujący między dzieciństwem a młodością, przystaje na chwilę zdumiony przed nieskończonym bogactwem świata. Jest oszołomiony istnieniem. A po zdziwieniu następuje refleksja: pochylony nad rzeką swojej świadomości zapytuje się, czy ta twarz wykwitająca powoli z głębi, zniekształcona przez wodę, należy do niego. Osobliwość istnienia – która u dziecka jest tylko wrażeniem – zmienia się w problem i pytanie, w zapytującą świadomość.”