„Gdy w pół drogi mi zabraknie sił,
Gdy zwątpię, schylę wzrok,
Ten krajobraz, który we mnie śpi,
Schronieniem będzie mi,
Nadzieją mą.”

„Pamiętasz przecież, przyjacielu, te wszystkie dni, nadzieję tak wielką, że aż bolała i zwątpienie, które korzystało z najmniejszego wyczerpania, żeby przyjść i zabić nadzieję.”

„Bydlęctwo i człowieczeństwo toczą nieustającą walkę – powiedział z powagą – W jednym jestestwie wspinamy się i spadamy. I tak bez końca. Ta wieczna wędrówka Syzyfa w naszej duszy. – posmutniał – Tylu zginęło marnie na tej drodze. Już nie potrafi po upadku zacząć mozolnej wspinaczki wzwyż. Zabrakło im sił.”

„Komu sił nie starcza, ten ginie w połowie drogi.”

„Nie uszedłem w życiu pół drogi a już zewsząd czai się rozpacz…”

„Przyjaźń, drogi balsam… Uśmiech pośród zachmurzonych twarzy; umiłowany promień słońca; uścisk w samotności; schronienie w trudnościach; radość w smutku.”

„Nie badaj, dokąd prowadzi każdy twój krok: tylko ten, kto wzrokiem sięga daleko, znajduje właściwą drogę.”

„Zastępuję melancholię odwagą, zwątpienie pewnością, rozpacz nadzieją, złośliwość dobrocią, sceptycyzm wiarą, skargi poczuciem obowiązku, sofizmaty chłodnym spokojem i pychę skromnością.”

„Potrzeba światła, by zwątpić, i siły, by w zwątpieniu wytrwać.”

„Przybyłem więc do Was w imieniu umarłych i żywych. Umarłych z przeszłości i żywych z teraźniejszości, i wierzę, że także w imieniu tych, którzy urodzą się jutro. Przybyłem, aby odmówić Kadysz i zaśpiewać „Ha-Tikwę”. I spojrzeć w oczy historii przeplatanej głębokim bólem i wielką nadzieją, historii przypominającej górski krajobraz, krajobraz złożony z niebotycznych szczytów i bezdennych przepaści.”