„Zobaczyłam w ogrodzie krzak bzu.
Wyrastał z ziemi ot, tak sobie,
prostodusznie rozrzucając liście.
Niósł na ramionach kwiaty,
jak nagie dzieci,
nie wstydząc się ich nagości.”

„Pachniesz tu (…)
jakbyś miała
wszyty pod skórą
kwiat czarnego bzu”

„W ogrodzie mojej pamięci pielęgnuję różne kwiaty.”

„Samotność jest jak ogród, w którym dusza usycha, a kwiaty przestają pachnieć.”

„Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza.”

„Że też nie mam stu ramion, aby nieść pomoc tym biednym, którzy wzywają pomocy.”

„Inne oczy słońca
Kwitną jak sny ubogich dzieci. Kwiaty paproci
Rozkładają przed nami ramiona by płynąc bez końca
W ciemnym oku tunelu. Ich bramy to białe linie
Jak żyły. Bez uśmiechu.”

„Bo dawniejsi poeci widzieli nie tylko jedno drzewo. Widzieli zbiorowiska drzew, którym nic nie groziło, widzieli lasy, widzieli ogrody. Może już wkrótce nie będzie ogrodów. Ogromne połacie ziemi pokryją martwo błyszczące szklarnie i kwiaty, jak wszystko inne, będą płodem zorganizowanej produkcji, nic z improwizacji, nic z niespodzianki.”

„Słowa dziecka to staremu kwiaty.”

„Kiedyś dzieci-kwiaty były zdrowsze…”