„Żyjmy tak, żeby po naszej śmierci nawet grabarz płakał.”

„Mamo, mam nadzieję, że byłem dobrym synem. Nie płacz po mnie. Pamiętaj, lepiej umrzeć szlachetną śmiercią, niż żyć życiem tchórza.”

„Nasza wiedza o życiu ogranicza się do śmierci.”

„Przechodniu, nie płacz nad moją śmiercią. Gdybym żył, ty byłbyś martwy.”

„Historia naszego życia, a czasem i śmierci, jest zapisana w kościach.”

„Żyje we mnie jakiś głuchy płacz – jakiś szloch i płacz żyją we mnie –
niby w grocie kropel wieczny szmer, monotonnych kropel tajny jęk.”

„Akceptacja śmierci i protest przeciw niej: dwie nieusuwalne strony naszego życia.”

„Namiętności nasze przywiązują nas do życia, każą uciekać od śmierci, a jednak ją przyspieszają.”

„Obojętność Meksykanina wobec śmierci wynika z obojętności wobec życia. Meksykanin nie tylko zakłada brak intranscendencji śmierci, ale także i życia (…). Śmierć jest naturalna, a nawet pożądana; im wcześniejsza, tym lepsza. Nasza obojętność wobec śmierci jest pochodną naszej (meksykańskiej) obojętności wobec życia. Zabijamy, ponieważ życie, nasze i cudze, nie posiada wartości. Jest to zjawisko naturalne: życie i śmierć są nierozłączne i za każdym razem, gdy życie traci sens, śmierć przestaje być transcendentna. W Meksyku śmierć jest zwierciadłem życia Meksykanina. Wobec obydwu Meksykanin się zamyka, nie chce nic o nich wiedzieć (…) Lekceważenie śmierci nie kłóci się z kultem, jakim ją otaczamy (my Meksykanie). Jest ona obecna podczas naszych świąt, jest w naszych zabawach, miłościach i myślach. Myśli o umieraniu i zabijaniu rzadko kiedy nas opuszczają. Fascynacja wynika chyba z naszego hermetyzmu i z furii, z jaką go przełamujemy.”

„Nie wróż sobie własnej śmierci
i nie ciesz się, że wszystko przepadło,
nie zastanawiaj się, jak będą po tobie płakali,
jak zadręczy ich spóźniony żal.”