„Czas jest nasz, ale wieczność należy do Boga.”

„Czasu nie ma, wszystko, co nas otacza, to wieczność. Bóg jest wiecznością, więc jest wszechobecny.”

„Życie to czas, w którym szukamy Boga. Śmierć to czas, w którym Go znajdujemy. Wieczność to czas, w którym Go posiadamy.”

„Wieczność kocha dzieła czasu.”

„Podobno wieczność nie jest rozwinięciem czasu, lecz jego nieobecnością.”

„Wieczność jest tą częścią czasu, którą przeznaczamy na czekanie.”

„Nasze życie jest tylko ciągiem następujących po sobie najdrobniejszych gestów, lecz te – gdy uświęcone – kształtują naszą wieczność.”

„Aby nie było wątpliwości, życie w czasach apostazji nie jest powodem do chwały! Nie zapominajmy jednak, że każdy czas i każdy wiek należą do naszego Pana Jezusa Chrystusa: Ipsius sunt tempora et saecula (Jego jest czas i wieczność), jak mówimy w słowach liturgii paschalnej. Obecny wiek apostazji bez wątpienia w inny sposób niż poprzednie wieki wiary należy do Jezusa Chrystusa. Z jednej strony apostazja wielu podkreśla heroiczną wiarę nielicznych. Tak było w Izraelu w czasach proroka Eliasza, gdy Bóg zachował jedynie siedem tysięcy mężczyzn, którzy nie ugięli kolana przed Baalem. Nie zginajmy więc kolan przed bożkiem „kultu człowieka” (wyrażenie Pawła), który zasiada „w Kościele Bożym, okazując się jakoby był Bogiem.””

„Tak naprawdę Boga nie należy szukać poza sobą, bowiem on jest w nas, w naszej dobroci, miłości i poczuciu braterstwa.”

„Ciągle nadsłuchiwać na wezwanie Pana. Wszystko trzeba czynić żywo, gorąco, szybko, dokładnie. Oddać Panu Jezusowi wszystko: biegać, uwijać się, chwytać oburącz miłość Bożą i bliźniego. Spieszyć się, spieszyć się, bo wieczność nadciąga. Gdybyśmy w niebie mogły płakać, tobyśmy całą wieczność płakały, żałując utraconego czasu. Ta sekunda, która ci marnie uleci, nie wróci nigdy. Wieczność nasza jest zależna od obecnej chwili.”