„Tak bardzo przyzwyczaiłem się do obecności Boga w sobie, że w głębi serca zawsze mam modlitwę, która dochodzi niemal do warg. Ta zaledwie świadoma modlitwa nie ustaje nawet w półśnie, któremu towarzyszy kołysanie pociągu czy pomruk okrętowej śruby, nawet w uniesieniu ciała czy duszy, nawet w gorączce miasta czy napięciu uwagi w czasie pochłaniającego zajęcia. Gdzieś w głębi mnie jest toń nieskończenie spokojna i czysta i nie mogą jej dotknąć ani cienie, ani wiry powierzchni.”

Tematy

bóg , dusza , czas , powierzchnia , dochód , uwaga , serce , napięcie , obecność , warga , dotknąć , gdzieś , pociąg , spokojna , cień , zajęcia , pomruk , modlitwa , przyzwyczajenie , towarzysz , na zawsze