„Nie mów nigdy człowiecze –
co przyniesie Ci jutro,
Nie obliczaj jak długo
będzie trwać czyjeś szczęście:
los odmieni się zanim
lotna mucha w powietrzu
zdąży przemknąć przed Tobą”

„Czy już stałeś się jednym z tych
Co nie marzą
Po co im sny
Czasem tylko przemknie ci myśl
Że czas mija wciąż i mijasz ty”

„Zbyt długo czekaliśmy zanim pomogliśmy Grecji. Trwa to od dwóch lat i jest tylko gorzej.”

„Prawda, miłość, nadzieja, szczęście.
I możesz mi mówić: „Głupi idealisto”, mów.
Ja żyję tak, nic albo wszystko,
Bo nie wiem czy zobaczę jutro.”

„Twarz mu uśmiech wykrzywia i radość w nim budzi / To, że jutro, o, szczęście! – nie czeka go życie! / Ani jutro, ani pojutrze; i już nigdy, nigdy więcej!”

„Szybko wygasa domowe ognisko i rozwiewa się w ostrym wietrze wonny dym rodzinnego namiotu. Gniazdo człowiecze trwa tak samo długo jak gniazdo pająka.”

„Tak długo trwa, zanim odciśnie się gdzieś swój ślad, tak mało czasu trzeba, by go wymazać.”

„Zima jak troska, długo trwa, a lato jak szczęście, mija chwilą.”

„Szczęście nie przyjdzie ani jutro, ani pojutrze, ani nigdy. Jest dzisiaj. Jest w tej chwili. Trzeba je tylko odczuć.”

„No przecież trzeba nauczyć się chodzić, sir, zanim człowiek spróbuje biegać.
– Nie! Nigdy tego nie mów, Tolliverze! Nigdy! Biegaj zanim zaczniesz chodzić! Lataj zanim zaczniesz pełzać! Ale zawsze naprzód! (…) Wszystko albo nic, Tolliverze!”