„(…) na wyniosłej górze stała zorza polarna i w przeogromną przestrzeń świata powiewała kolorowymi wstążkami.
Jedna z nich wypadła jej z ręki na zimną taflę wody. Wtedy mgła posunęła się cichutko ku niej, podniosła ją delikatnie i wróciwszy przewiązała rogi jeleni.”

— Antonina Zachara-Wnękowa

Baśnie spod Gorców
Źródło: Baśń o jodełce

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

przestrzeń , podnieść , mgła , ręka

Antonina Zachara-Wnękowa Fotografia

Antonina Zachara-Wnękowa 8

1894–1984

Podobne cytaty

„Wczoraj nieznanej kobiecie wypadła z rąk parasolka. Oczywiście natychmiast ją podniosłem. Większość mężczyzn zapomina o takich gestach.”

Channing Tatum (1980) aktor amerykański

Źródło: „InStyle” nr 4/2010

„Z ręką na sercu mogę obiecać, że nie wrócę.”

Andrzej Lepper (1954–2011) polski polityk

po dymisji w dniu 9 lipca 2007, w wypowiedziach medialnych, m.in. w programie Moniki Olejnik.

„Podniosłem chylący się ku upadkowi sztandar Polski.”

Władysław Sikorski (1881–1943) generał polski, premier

ostatnie przemówienie gen. Sikorskiego wygłoszonego w czerwcu 1943 do junaków stacjonujących na Bliskim Wschodzie.

„I wtedy z FKL-u nadjechały samochody pełne nagich kobiet. Kobiety wyciągały ramiona i krzyczały:
– Ratujcie nas! Jedziemy do gazu! Ratujcie nas!
I przejechały koło nas w głębokim milczeniu dziesięciu tysięcy mężczyzn. Ani jeden człowiek się nie poruszył, ani jedna ręka nie podniosła się.
Bo żywi zawsze mają rację przeciw umarłym.”

Tadeusz Borowski (1922–1951) polski poeta, prozaik i publicysta

U nas w Auschwitzu…

„Melchior Słowik stwierdziwszy, że na ziemi wszystko jest w porządku, podniósł głowę ku niebu.”

Stanisław Pagaczewski (1916–1984) polski prozaik i poeta

Gospoda Pod Upiorkiem

„Tak w szachach, jak w miłości bywają takie sekundy, kiedy mgła się przerzedza, i wtedy właśnie zdarzają się posunięcia, których o sekundę wcześniej nie potrafiłoby się przewidzieć.”

Julio Cortázar (1914–1984) argentyński pisarz

Nikt, byle kto…
Źródło: Powrót do czerwonego kręgu

„Wszystkie istnienia jedną przeniknięte przestrzenią:
świata wewnętrzną przestrzenią. Ptaków cichy sznur,
przelatuje na wskroś. A ja, który pragnę róść,
spoglądam na świat, i we mnie rośnie drzewo.

Troszczę się, a we mnie trwa dom i byt.”

Rainer Maria Rilke (1875–1926) poeta austriacki

Źródło: Już wszystkie rzeczy…, w: Wiersze rozproszone i pośmiertne z lat 1906–1926, wybrał i przełożył Bernard Antochewicz, Wrocław 1991.

„Oglądałem kiedyś w telewizji, jak taki japoński dżentelmen wyjaśniał, że picie wody ze szklanki jest czymś wulgarnym. Nie jest bowiem przyjemne oglądanie otwartych ust, śliniących brzeg szklanki, czy wodnej kaskady wlewającej się do środka. Powinieneś za każdym razem, gdy musisz się napić (co za szkoda, że Natura zmusza nas do robienia takich brzydkich rzeczy), trzymać szklankę jedną ręką, a drugą podnieść tak, by ukryć przed światem wspomniany nieprzyjemny widok.”

Isaac Asimov (1920–1992) amerykański pisarz

Źródło: notka do jednego z opowiadań

„Słyszę:
Kamienuje tę przestrzeń niewybuchły huk skał.
To – wrzask wody obdzieranej siklawą z łożyska
i
gromobicie ciszy.”

Julian Przyboś (1901–1970) poeta i eseista polski

Źródło: Z Tatr

„Mit „niewidzialnej ręki” rynku, drogi Adamowi Smithowi (…), w myśl którego, dążąc do realizacji własnych interesów, jednostki przyczyniają się do lepszego funkcjonowania systemu, jest obroną społecznej użyteczności egoizmu i samoregulacji, która straciła na przestrzeni lat wszelkie znaczenie. Samoregulacja stała się niedorzeczna wraz ze wzrostem kapitalizmu finansowego.”

Paul Jorion (1946)

Źródło: rozmowa Jean-Gabriela Fredeta, „Le Nouvel Observateur”, tłum. „Forum”, 26 kwietnia 2011.

Pokrewne tematy