„Trout czuł również moją obecność, choć byłem tak mało widoczny. Niepokoiłem go jeszcze bardziej niż Hoover. Wynikało to stąd, że Trout jako jedyny z moich bohaterów miał dość wyobraźni, by podejrzewać, iż może być wytworem umysłu innego człowieka. Kilkakrotnie wspomniał o tej możliwości w rozmowach ze swoją papugą. Powiedział na przykład:
– Słowo daję, Bill, jak patrzę na to, co się dzieje, to przychodzi mi do głowy, że muszę być postacią w książce kogoś, kto chciał pisać o człowieku trapionym samymi nieszczęściami.
Teraz Trout zaczynał się domyślać, że siedzi bardzo blisko człowieka, który go stworzył. Wprawiało go to w zakłopotanie. Nie bardzo wiedział, jak reagować, zwłaszcza że wszystkie jego reakcje musiały być takie, jak ja sobie zażyczę.”

— Kurt Vonnegut , książka Śniadanie mistrzów

Śniadanie mistrzów

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

nieszczęście , pisanie , niepokój , możliwość , rozmowa , obecność , reakcja , przykład , umysł , słowo , człowiek , głowa , siedzenie , inny , mało , czuć , powiedzieć , bohater , stworzyć , zakłopotanie , dzieje , trap

Kurt Vonnegut 97

amerykański pisarz i publicysta 1922–2007

Podobne cytaty

„Jest to opowieść o spotkaniu dwóch samotnych, chudych, dość starych białych ludzi na szybko umierającej planecie.
Jeden z nich to autor powieści fantastyczno-naukowych nazwiskiem Kilgore Trout. Był wówczas nikim i sądził, że życie ma już za sobą. Mylił się. W wyniku tego spotkania stał się jednym z najbardziej uwielbianych i szanowanych ludzi na świecie.
Człowiek, którego spotkał, to sprzedawca samochodów Pontiaków nazwiskiem Dwayne Hoover. Dwayne Hoover był w przededniu utraty zmysłów.”

Kurt Vonnegut książka Śniadanie mistrzów

Śniadanie mistrzów

„Niepokój erotyczny (…), ten głuchy, nieokreślony głód, to uczucie, że czegoś nam brakuje, które prześladuje nas niemal w każdej chwili w naszym życiu, czy we śnie, czy na jawie.
Co to jest? Możliwość miłości w naszym ciele. Obecność, możliwa obecność innego człowieka.
Poniżające, ustawiczne przypomnienie, że samotność jest niemożliwością, że coś takiego, jak samotny człowiek, nie może istnieć.
Że słowo „ja” jest najbardziej pozbawionym sensu słowem. Pustym punktem w mowie.”

Lars Gustafsson (1936–2016)

Śmierć pszczelarza
Źródło: s. 110.

„Pisząc o innych piszę również o sobie. W każdej mojej książce, na każdej jej stronie jestem bardziej, niż myślisz.”

Wojciech Tochman (1969) polski dziennikarz

Z wywiadów
Źródło: Fascynuje mnie tajemnica, „Odra”, 12/2005

„«Żałuję, że mam tylko jedno życie do oddania za ojczyznę» – powiedział amerykański patriota Nathan Hale. «Chuj z mętami!» – oświadczył amerykański patriota Kilgore Trout.”

Kurt Vonnegut książka Trzęsienie czasu

Trzęsienie czasu

„Podejrzewam, że w poprzednim wcieleniu byłam papugą albo będę nią w następnym. W każdym razie takie zamiłowania miałam zawsze, tylko usiłowałam je powstrzymać. Starałam się być grzeczna, ubierać się poprawnie, co było wbrew mojej naturze. Teraz jestem na takim etapie życia, że nie muszę niczego udowadniać sobie ani innym, robię to, na co mam ochotę.”

Krystyna Mazurówna (1939)

o swoich różnokolorowych włosach.
Źródło: Bohdan Gadomski, Nieustanna podróż, „Ekspress Ilustrowany” nr 104, 6 maja 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/116808.html

„Nigdy nie czułem się winien swoich umiejętności. Nigdy nie czułem się winien swojego umysłu. Nigdy nie czułem się winien bycia człowiekiem (…). Odkąd pamiętam, czułem, że zabiłbym człowieka, który żądałby, abym żył dla zaspokojenia jego potrzeb - i wiedziałem, że moje uczucia są przejawem najwyższej moralności.”

Ayn Rand książka Atlas zbuntowany

Atlas zbuntowany

„Mało jest mężczyzn, którzy wiedzą, jak zadowolić kobietę, co jej powiedzieć, żeby czuła się tą jedyną na świecie. Nie chcę słyszeć, że jestem fajna i jest fajnie. Ja chcę czuć, jakbym cały czas była na lekkim haju, chcę, żeby moje oczy ciągle błyszczały… Nie ma nic fantastyczniejszego.”

Kasia Kowalska (1973) piosenkarka polska

Źródło: „Gentleman”, 2000

„Izolacja przykroiła mnie na swój obraz i podobieństwo. Obecność drugiej osoby - jakiejkolwiek osoby - opóźnia natychmiast mój proces myślenia i podczas gdy normalnego człowieka kontakt z innymi pobudza do rozmowy i wyrażenia czegoś, na mnie ten kontakt działa paraliżująco, jeśli tak można rzec. Będąc sam, jestem zdolny wymyślić różne dowcipne powiedzenia, odpowiedzieć szybko na to, czego nikt nie powiedział, błysnąć inteligentną towarzyskością wobec nikogo. Ale to wszystko znika, gdy znajdę się w czyjejś obecności: znika inteligencja, nie potrafię mówić i po jakichś piętnastu minutach odczuwam jedynie senność. Tylko moi wyimaginowani i widmowi przyjaciele, tylko moje rozmowy prowadzone z nimi w marzeniach są dla mnie realne i znaczące, pobudzają mój umysł, który odbija się w nich niczym w lustrze.
Ciąży mi zresztą wszelka myśl o zmuszaniu się do kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad z przyjacielem budzi we mnie trudny do określenia niepokój. Myśl o jakimś obowiązku towarzyskim - pójściu na pogrzeb, rozmowie z kimś na jakiś temat w biurze, udaniu się na dworzec po kogoś, znanego czy nieznanego - sama ta myśl już mi zakłóca dzień, a niekiedy nawet w przeddzień już się trapię, źle śpię, gdy tymczasem samo zdarzenie nie ma żadnego znaczenia i nie usprawiedliwia niczego. I to zawsze się powtarza, nigdy nie mogę się tego oduczyć.
"Moje obyczaje skłaniają mnie ku samotności, a nie ku ludziom": nie wiem, czy to Rousseau, czy Senancour powiedział. Ale był to ktoś w moim rodzaju, choć chyba nie mogę powiedzieć, że z mojej rasy.”

Fernando Pessoa książka Księga niepokoju

The Book of Disquiet

„(…) chciałem tworzyć dla dzieci. Uznałem, że jest to rodzaj twórczości, który daje największe możliwości. Na przykład jeśli chodzi o kolory. Można w pełni korzystać z własnej fantazji i wyobraźni. Wcześniejsza praca była zbyt nudna.”

Sven Nordqvist (1946)

Źródło: Agata Hołubowska, Tworzenie dla dzieci daje największe możliwości – rozmowa ze Svenem Nordqvistem http://qlturka.pl/2015/12/11/tworzenie-dla-dzieci-daje-najwieksze-mozliwosci-rozmowa-ze-svenem-nordqvistem/, qlturka.pl, 11 czerwca 2013

„Kazimierz Wyka był przeciwnikiem pisania hermetycznego, tylko dla profesjonalistów, pisania, które jest grą dla wtajemniczonych. Chciał pisać dla szerszego czytelnika i nieśmiało powiem, że to jest coś, co mnie z nim łączy. Ja nigdy nie chciałam pisać tylko dla historyków sztuki. Może właśnie dlatego, że wybrałam niejako boczną ścieżkę, na marginesach akademickiej nauki, dlatego że moje książki to nie są doktoraty i habilitacje, tylko po prostu książki, przyznawałam sobie zawsze prawo do większej swobody i do bardziej osobistego opowiadania o moich bohaterach. Dla mnie zawsze najważniejsze w sztuce było bezpośrednie spotkanie z człowiekiem.”

Krystyna Czerni (1957) polski krytyk sztuki

Źródło: Z DBAŁOŚCIĄ O SZCZEGÓŁY, Z TAKTEM I WYCZUCIEM. Nagroda im. Kazimierza Wyki dla Krystyny Czerni, „Alma Mater” nr 144, luty 2012, s. 51.

Tematy

Kurt Vonnegut 97

Podobne cytaty

Pokrewne tematy