„W przededniu wojny western osiągnął pewien stopień doskonałości. Dyliżans jest idealnym przykładem dojrzałości stylu, który nabrał już cech klasycznych. John Ford w reżyserii westernu osiągnął doskonałą równowagę pomiędzy społecznymi mitami, wspomnieniami historycznymi, prawdą psychologiczną i tradycjonalną tematyką.”

„Byłem zaangażowany w dwóch nieudanych westernach. Nie wiem, czy Ameryka jeszcze myśli o westernach. Mam nadzieję, że tak. Jest jeszcze parę wspaniałych westernów do zrobienia.”

„Do dzisiaj wiele osób wyobraża sobie, że Teksas wygląda tak, jak pokazywał go w westernach John Ford. Zresztą nie chodzi tylko o westerny! Widzowie z Europy bardzo często mają takie wyobrażenie o Ameryce, jakie przekazuje im Hollywood – na przykład, że w Nowym Jorku (…) ludzie mieszkają w olbrzymich apartamentach na poddaszu, a po ulicach przechadzają się piękne kobiety w długich wieczorowych sukniach. (…) Dziki Zachód stał się obiektem powszechnej fascynacji dlatego, że tak został wykreowany w westernach.”

„Następnym krokiem po osiągnięciu doskonałości powinna być wdzięczność.”

„Człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego, jeżeli tylko osiągnie właściwy stopień uległości.”

„My ograniczymy się do jednego zdania: cywilizacja mechaniczna osiągnęła ostatni stopień zdziczenia. W przyszłości mniej lub bardziej bliskiej trzeba będzie wybierać pomiędzy samobójstwem kolektywnym i inteligentnym zastosowaniem zdobyczy naukowych.”

„Doskonała przyjaźń rodzi się między dobrymi oraz między tymi, co osiągnęli jednoczący stopień cnoty.”

„Niedopuszczalnym jest, aby wolność morza ponownie stała się domeną wyłącznej aktywności największych. Musimy znaleźć równowagę pomiędzy interesami państw, a wolnością całej ludzkości do wspólnego użytkowania obszarów morskich, co może zostać osiągnięte tylko jeśli wszystkie państwa będą przestrzegać pewnych zasad w tej kwestii.”

„Zadziwiającym osiągnięciem teorii klasycznej było to, że przezwyciężyła ona poglądy „człowieka naturalnego” i równocześnie okazała się błędna.”

„Ci prekursorzy, twórcy klasycznych westernów, niewiele w sumie różnili się od tych prawdziwych pionierów Dzikiego Zachodu. Też odważnie zapuszczali się na odludzie, z tą różnicą, że nie szukali złota, a chcieli opowiedzieć pewną historię. Dzisiaj wydaje się, że nie ma nic prostszego niż zrobienie westernu, ale wtedy, w ich sytuacji, było to prawdziwe wyzwanie. I prawdziwe ryzyko, nie tylko artystyczne czy finansowe. Kiedyś dla lepszego efektu kamery przywiązywało się do pędzących dyliżansów, a aktorzy wykonywali takie kaskaderskie sztuki, że na samą myśl może strach oblecieć. W Dobrym, złym i brzydkim jest na przykład scena, kiedy Eli Wallach ze związanymi z tyłu rękami galopuje przez całe miasto. Bez dublera! Spróbuj dzisiaj poprosić kogoś, żeby powtórzył taki wyczyn.”