„Koniec i bomba, a kto czytał ten trąba!”

„Mówię ci, tak się porąbało… Z jednych rakiet mam się cieszyć, przeciw drugim protestować. A to wszystko jedno, z której strony spadnie, z tej, czy z tamtej. Tak samo boli. Bomba jest bomba.”

„A jeśli bomba, to tylko witaminowa,
a jeśli rewolucja, to tylko seksualna,
a jeśli tęsknota, to tylko chwilowa –
taka na moment, na sekundę,
kiedy się schowasz pod kołdrę!”

„Bomba: produkt dobrych ludzi.”

„Pamiętniki są bombą atomową rencistów.”

„Czytałeś kiedyś Nietzschego? Nietzsche mówi, że są dwa rodzaje ludzi na świecie. Ludzie, którym pisana jest wielkość… jak Walt Disney… czy Hitler. A na drugim końcu jest reszta z nas.”

„On nie ma silnika, to bomba atomowa schowana pod maską.”

„Więc pomyślałam sobie, że musimy dotrzeć do ludzi, którzy są jak słonie. Ponieważ słonie, jak to się mówi, mają dobrą pamięć.
– Tak, słyszałem ten zwrot – przyznał Poirot.
– Słonie mają dobrą pamięć – powtórzyła pani Oliver. – Zna pan tę bajkę, na której wychowują się dzieci? O tym, jak pewien hinduski krawiec wbił igłę czy coś takiego w kieł słonia. Nie, nie w kieł, w trąbę oczywiście, wbił ją słoniowi w trąbę. A kiedy słoń spotkał krawca następnym razem, miał trąbę pełną wody i wylał całą na krawca, choć nie widział go od kilku lat. Nie zapomniał. Pamiętał. O to właśnie chodzi. Słonie nie zapominają. Muszę więc znaleźć parę słoni.”

„Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.”

„Nikt nic nie czyta, a jeśli czyta, to nic nie rozumie, a jeśli nawet rozumie, to nic nie pamięta.”