„Cóż wy w ogóle wiecie o życiu? Pamiętam, kiedy jeszcze uczyliśmy się w technikum, dorabialiśmy, rozładowując wagony. Jak to wyglądało? Trzy worki albo skrzynki do adresata, jedna albo dwie dla nas. W naszym kraju zawsze to tak wyglądało.”

„Cóż wy wiecie o triumfie, który pozwala rozkoszować się własną niedojrzałością i jest jednocześnie jej wyswobodzeniem i przezwyciężeniem?”

„Jesteśmy partią czechosłowackiego proletariatu i naszym najwyższym sztabem rewolucyjnym jest naprawdę Moskwa. A my jeździmy do Moskwy uczyć się, wiecie czego? My jeździmy do Moskwy uczyć się od rosyjskich bolszewików, jak wam skręcić kark. A wy wiecie, że rosyjscy bolszewicy są w tym mistrzami!”

„Wczoraj na przykład zdradziłem jedną kobietę z następną tylko dla samego faktu zdradzenia, żeby zobaczyć, jak to wygląda, i żeby nauczyć się trochę kłamać. Przekonałem się, że kłamstwo jest absolutnie koniecznym i że trzeba go się uczyć tak jak matematyki albo geologii. Bez tego żyć nie można.”

„Zawsze mamy w sobie więcej, niż na to wyglądamy.”

„Ech, wy ludzie, co żyć potraficie
Gówno wiecie, co to jest życie
Ale za to się znacie na sztuce”

„Tak zawsze wygląda tworzenie większości rządowej.”

„Wyobrażenia nas budują. W ten sposób, z książek i filmów, wyobrażamy sobie naszą miłość, która w życiu wygląda zupełnie inaczej. I mężczyźni też wyglądają inaczej. A potem w rzeczywistości wszystko okazuje się o wiele bardziej skomplikowane.”

„Faceci kłamią najczęściej, kobiety mówią największe kłamstwa. Panowie, kłamiemy cały czas. Tak często kłamiemy, że to prawie nasz cholerny język. Oskarżać faceta o kłamstwo to tak jak grać w kosza z upośledzonym dzieciakiem i łapać go na robieniu „podwójnej”. Trzeba mu trochę odpuścić. Wiecie jak wygląda kłamstwo faceta? Wygląda tak: „Byłem u Tony’ego.” „Jestem u Kenny’ego.” To kłamstwo faceta. Kłamstwo kobiety to: „To twoje dziecko.” „Nawet nie wygląda jak ja!””

„W słońcu ludzie wyglądają tak, jakby zasługiwali na to, aby żyć. W deszczu zaś wyglądają, jakby to, co najgorsze mieli jeszcze przed sobą.”