„Wspomnienia spowijają mnie niczym welon. Unoszę ramię i zaraz otacza je rękaw wspomnień. Spoglądam i widzę mnogość czasów. Najbardziej jednak lękam się tego, że podobnie jak z innymi kwestiami, okaże się, że tak się one tylko ciągną przez stulecia na samej granicy nicości.”

„To kwestia godzin. Jeszcze kilka i ten skarbczyk wspomnień i doświadczeń rozpłynie się w nicości. To potworne, że istota ludzka, która jakimś cudem przetrwała tyle dziesięcioleci wojen, chorób i wypadków, umiera w końcu i nic po niej nie pozostaje.”

„Zobacz, pająki tkały welon twój,
Widzisz, z pajęczej przędzy tkany tiul.”

„Nic nie jest bardziej podobne do cynizmu niż jasność widzenia.”

„Lękajcie się czasów, gdy człowiek nie zechce cierpieć i umierać dla idei, bo ta właściwość jest podstawą człowieczeństwa i tylko ona tworzy człowieka, wyróżniając go pośród innych stworzeń na ziemi.”

„Okazało się, że dla inspiratorów rewolucji cały ten zamęt przemian i przewartościowań to jedyny rodziny żywioł, że niczym się ich bardziej nie udelektuje niż wydarzeniami na miarę całej kuli ziemskiej. Ich cel to budowa światów, etapy przejściowe. Niczego innego się nie nauczyli, niczego nie umieją. (…). Człowiek się rodzi po to, aby żyć, a nie, by się przygotowywać do życia. I same zjawisko życia, dar życia są tak porywająco prawdziwe!”

„I postać twoją widzieć lękam się i żądam.”

„Kiedy robi się coś samej(samemu) - podobnie jak w innych zajęciach - o wiele łatwiej jest coś rozpocząć niż zakończyć.”

„Czasami przecież bywa tak, że emocje muszą przejść w stan refleksji, żebyśmy zaczęli mądrzej spoglądać na otaczający nas świat.”

„I hordy mongolskie na pustynnej granicy…
I wojska strażnice nasze obsadzają…
I wyprawy karne ciągną bez końca…
I pustka… i smutek… i zniszczenia…”