„Lekarstwem musi być praca, nie ludzkie współczucie. Praca to jedyny radykalny lek na głęboki ból…”

„Klin klinem – niezawodny, jedyny lek miłosny.”

„Uwielbiam pracę. To jedyny sposób na jałowość, szarość i beznadzieję.”

„Chciałbym, aby moje życie głosiło miłość i współczucie - tam, gdzie nie jest tego wyrazem są podwaliny do dalszej pracy.”

„Parlament jest sercem demokracji. Współczuję młodym posłom pracy w obecnym Sejmie. Ale to minie, bo gorzej już być nie może.”

„Kochać znaczy być leniwym, gdyż miłość wie, że jedyną obroną przed nią jest praca.”

„Dla wielu jedyną pracą, jaką wykonują na powierzonym im odcinku, jest walka o wielkość tego odcinka.”

„Doświadczenie nauczyło mnie szanować ludzką pracę bardziej niż cokolwiek innego.”

„Mit pracy. Praca, praca… Ten mit pracy w naszej epoce jest morderczy. Praca, praca, pracujemy, pracuję… Ogłupia się ludzi pracą, stwarza się religię pracy, robi się z pracy cel – jedyny i prawdziwy. Chyba w żadnej epoce nie było tylu rzeczy „jedynych” i „prawdziwych” Mało tego: wszystkie najokropniejsze rodzaje pracy gloryfikuje się. Całe podejście naszej epoki do problemu pracy jest zboczone. I dziś zupełnie nie śmieję się i nie wykpiwam tego, że w roku 1936 Francja utworzyła „Ministerstwo Rozrywek” (Ministere de Loisirs) Mit pracy, zboczenie na punkcie pracy, doprowadziły do tego, że większość ludzi nie wie, co robić w wolnych chwilach. Pracować potrafi każdy, odpoczywać i nic nie robić – mało kto. Tymczasem kultura to także umiejętność „nic nie robienia.””

„Skąd więc pochodzi zagadkowy charakter produktu pracy z chwilą gdy przybiera formę towaru? Oczywiście z tej formy właśnie. Jednakowość różnych prac ludzkich otrzymuje rzeczową postać jednakowej wartości przedmiotowej produktów pracy; mierzenie wydatkowania ludzkiej siły roboczej czasem jego trwania przybiera postać wielkości wartości produktów pracy; wreszcie stosunki wzajemne wytwórców stwierdzające owe społeczne znamiona ich prac przybierają formę społecznego stosunku między produktami pracy.”