„Lekki jest ciężar, gdy go dźwigasz z ochotą.”

„Jak człowiek dźwiga własne ciało, a ciężaru jego nie czuje, tak nie dostrzega własnych błędów.”

„Ten, kto nakłada na nas krzyż, umie ten ciężar uczynić słodkim i lekkim.”

„Z tym niepomiernym ciężarem, jaki dźwigam dniem i nocą umarłbym chyba, gdyby co dzień nie dano mi okazji się pośmiać.”

„Lecz ja ciągle dźwigam to drugie ramię
ramię nieskończone
i wiem że co jest lekkie jest brzemieniem
a co ma być otarte jest łzą
większą od planety”

„Trzeba wziąć na siebie cały ciężar świata
i uczynić go lekkim, znośnym.
Zarzucić go sobie na ramiona
tak jak plecak i ruszyć w drogę.”

„A ja wiersz piszę
Po prostu o pięści
Z płaczu omijanego
Z chleba oddalonego
Z mozołu daremnego
Z postarzałego marzenia
Co się w wiecznego tułacza przemienia
Ze słów bez ciała i że z jęku
Tylko samotność dźwięku
I że z kruszyną litościwego daru
Mocujesz się ponad miarę
Ona lekka jak piórko
A ty ją dźwigasz jak tonę ciężaru
Z tego właśnie – tak mi ta leszczyna szeleści
Ukute są pięści”

„Potrzebny mi jest towarzysz. Potrzebna mi jest bliskość pokrewnego człowieka. Pragnę jakiejś poręki świata wewnętrznego, którego istnienie postuluję. Wciąż tylko trzymać go na własnej wierze, dźwigać go wbrew wszystkiemu siłą swej przekory – jest trudem i udręką Atlasa. Czasem zdaje mi się, że tym wytężonym ges­tem dźwigania trzymam nic na swoich barkach. Chciałbym móc na chwilę złożyć ten ciężar na czyichś ramionach, rozprostować kark i spojrzeć na to, co dźwigałem”

„[Stalin pozostał] dla mnie uosobieniem zwycięstwa. Dźwigał na swoich barkach ciężar całej walki z Hitlerem i był nadzieją na przeobrażenia w Polsce (…). Dla mnie był człowiekiem, z którego imieniem na ustach miliony ludzi szło do walki i ginęło.”

„W moim kraju brałem na swoje barki niemal każdy obowiązek. Poznałem smak niemal każdego tytułu. Piastowałem niemalże każde stanowisko. Dziś pragnę tylko jednego: dźwigać ciężar czynienia pokoju.”