„Góry rozpaliły w sercach naszych przepotężny ogień namiętności, największego skarbu, danego człowiekowi. Bo tylko wielka namiętność potrafi oderwać życie człowieka od szarzyzny bytowania i podnieść je ku wyżynom, skąd widać już jasne zorze nieśmiertelności.”

„Można rozpalić nowy ogień, lecz nie sposób wskrzesić ognia raz ugaszonego.”

„Och! Gdyby ludzie potrafili jeszcze zwrócić się do Mnie, który jestem zbawieniem! Pragnę jedynie tego i płaczę, ponieważ widzę, że nic nie jest w stanie sprawić, by podnieśli głowę ku Niebu, skąd Ja wyciągam ramiona.”

„Serce nasze to skarb. Niech kto je opróżni od razu, jest zrujnowany. Tak samo nie przebaczamy uczuciu, że się oddało całe, jak nie darowujemy człowiekowi, że jest bez grosza.”

„Namiętność jest mądrością ciała; mądrość jest namiętnością duszy.”

„To dobrze, kiedy człowiek zawodzi nasze oczekiwania, kiedy nie odpowiada z góry powziętym wyobrażeniom. Typowość to koniec człowieka, to wyrok na niego. Jeżeli nie da się go podciągnąć pod żaden wzorzec, jeżeli nie jest typowy, to znaczy, że spełnia co najmniej połowę wymagań, jakie się stawia człowiekowi. Jest panem samego siebie, zdobył już szczyptę nieśmiertelności.”

„Wielka szkoda, że tak to odczuwa, gdyż inteligencja jest niczym; prawdziwe wartości spoczywają w sercu. Szkoda, że nie mogę sprawić, by zrozumiał, że dobre, kochające serce to prawdziwy skarb; skarb sam w sobie, i że bez niego intelekt to ubóstwo.”

„Jakże ten król nasz bogaty!..
Skarb jego, serc miliony.”

„O Boże nasz! o Matko z Jasnej Góry!
Wysłuchaj nas! niech korna łza i żal
Przebłaga Cię, niewoli zerwij sznury,
Hej, baczność! cel i w łeb lub serce pal.”

„My też mieliśmy po 20 lat. Musimy przygotować się jednak na to, iż czasy te nie będą wygodne. Nasze umysły, nasze serca są ciągle żądne wielkich idei, które bez wątpienia rozpalą nas do przyszłych działań.”