„Cierpliwość wydaje się nam niczym. A jednak, cóż to za wydatek energii!”

„Cóż za marnotrawstwo energii, co za straty na klimatyzacje, ogrzewanie, oświetlenie…, gdy wystarczyłoby okno.”

„Szczęśliwy jest ten, kto mając 20 szylingów dochodu tygodniowo wydaje 19 i 1/2, nieszczęśliwym zaś ten, kto pobiera 20 szylingów, a wydatki jego wynoszą 20 i 1/2.”

„Żeby utrzymać wielkie przestrzenie, Rosjanin musi utrzymywać wielkie państwo, na utrzymanie wielkiego państwa wydaje on swoją energię, której nie wystarczy już na nic więcej – na organizację, na gospodarność itd. Ale wydaje energię na państwo, które go zniewala i gnębi.”

„Wyrachowanie na tym polega, aby nie żałować wydatku na to, co warte wydatku.”

„Mam po prostu taką minę. Ludzie podchodzą i pytają „Co się stało?” Nic. „Cóż… marszczenie brwi zabiera więcej energii niż uśmiechanie się.” Taaak… wiesz, że wytykanie tego zabiera więcej energii niż zostawienie mnie w spokoju?”

„Dzieci nie są zmanierowane, nie robią niczego z przymusu: jeśli chcą, to się czemuś poświęcają. Mają fantastyczną energię.”

„Przyjemność ta jest krótka, pozycja śmieszna, a wydatek absurdalny.”

„Praktykujmy cierpliwość, a nie ćwiczmy w niej innych.”

„Każdy z nas ma swoje wydatki zbędne. Wszyscy, ale to wszyscy, od wyrobnika do jaśnie pana, wydajemy część dochodów na rzeczy, bez których moglibyśmy się obejść; a co najciekawsze, że wszyscy robimy to procentowo jednakowo (podobno 18%). Dopiero te „zbędności” nadają życiu cechę bytu cywilizowanego na wyższym poziomie; są to więc wydatki chwalebne. One umożliwiają rozwój rzemiosł szlachetniejszych i dostarczają środków kultury duchowej; są to tzw. wydatki kulturalne, które w miarę powiększania się dobrobytu przestają być zbędnymi, przechodzą w budżecie prywatnym do rzędu niezbędnych, a w owe 18% wchodzą wydatki nowe, coraz nowsze, o jakich przedtem nie śmiano by nawet pomyśleć w rządnym gospodarstwie. Na dorobku twardym z początku nawet gazeta może być wydatkiem zbędnym, a gdy się dorobią, staną się niezbędnymi teatr i kupno książki; w dalszej zaś perspektywie coraz obszerniejsze mieszkanie itd., jak kto chce i co kto woli. Takimi wydatkami mierzy się zasobność materialną społeczeństwa. Marnotrawstwo prywatne zaczyna się dopiero powyżej owej cząstki budżetowej. Inaczej w budżecie państwowym.”