„Dwadzieścia lat używania życia może doprowadzić kobietę do ruiny, a dwadzieścia lat małżeństwa potrafi uczynić z niej gmach rządowy.”

„Do innej kobiety: „Jaka szkoda, że nie poznałem pani dwadzieścia kilo temu.””

„Miał dwadzieścia lat. Do dziś łudziłem się, że to nieprawda. Nikogo tak w życiu nie kochałem, jak jego.”

„Szczęśliwe małżeństwo to gmach, który odbudowywać trzeba co dzień.”

„Przecież zjadłeś sam pół beczki ogórków! Czegoś podobnego w życiu nie widziałem!
Wówczas ja spytałem:
– Panie, a ile kołdunów litewskich, takich solidnych, zje pan na raz?
– No, z dwadzieścia kilka – odpowiedział.
– Widzi pan! A ja zjadam sto dwadzieścia kilka. Przeszło dwie kopy! To co mam robić?”

„Przeczytałem góra dwadzieścia pięć książek w życiu. Ale jest taka, która mocno mną wstrząsnęła! My, dzieci z dworca ZOO.”

„Kiedy widzę kogoś, kto niszczy życie swoje i swojej rodziny, nie mogę tego zrozumieć. Jestem już w innym miejscu i nie potrafię zrozumieć tego, jak mogłem dziesięć czy dwadzieścia lat temu myśleć, że wszystko jakoś samo się ułoży. Nie chcę już pamiętać tego egzotycznego i mrocznego rozdziału mojego życia.”

„Nie ma na świecie chyba nic bardziej przerażającego jak człowiek doprowadzony do stanu ruiny.”

„Jestem młody, mam dwadzieścia lat; ale z życia nie znam nic poza rozpaczą, śmiercią, trwogą i spojeniem w jeden łańcuch najniedorzeczniejszej płaskości z całą otchłanią cierpienia.”

„Przynajmniej raz w życiu kobiecie należy się szczęśliwe małżeństwo.”