„Dostojewski umarł… Protestuję! Dostojewski jest nieśmiertelny!”

„Kochający nie mogą umrzeć, bo miłość jest nieśmiertelna.”

„Przed człowiekiem stoją tylko dwie możliwości: albo wyrazi samego siebie i umrze, albo pozostanie nieśmiertelnym, ale niemym.”

„Umrze naród, w którym umarli bohaterowie.”

„Myślałem, że bez ciebie umrę, i chyba umarłem.”

„Wszyscy kiedyś umrzemy. Takich nas stworzył Wszechmogący. Wybór, jaki nam pozostawił, to nie – kiedy umrzemy, ale – jak. Umrzemy, kiedy taka będzie Jego wola, i nic na to nie poradzimy, choćbyśmy ukryli się w kamiennej twierdzy. Do wyboru pozostaje, jak umrzeć. Ja postanowiłem umrzeć jak wojownik.”

„Czas umarł na czas. Ja umarło na ja. Nie ma ja. Się jest. Się jest się. Się jest duch. Się jest nikt.”

„Niby dlaczego mamy umrzeć? (…) Jeśli człowiek może być nieśmiertelny, powinniśmy do tego dążyć. Nie powinniśmy się poddawać bez walki. Obietnica Świętego Graala może zostać spełniona (…) Przedłużanie życia to cel obecny w nauce od zawsze. Sądzę, że ludzie z chęcią wybraliby nieśmiertelność zamiast góry złota. Na poziomie fundamentalnym zmagamy się tutaj z pytaniem o odwracalność procesów starzenia się. Jeśli można zrozumieć systemy biologiczne w ujęciu „informacyjnym”, to może można je przeprogramować?”

„Miałam bardzo kochanego dziadka. Umarł, kiedy miałam piętnaście lat. A zaraz potem babcia stwierdziła, że skoro on nie żyje, to ona też nie chce. Moi rodzice próbowali jej tłumaczyć, że jeszcze my jesteśmy, że ją kochamy, ale nie słuchała. Położyła się i rzeczywiście umarła.(…)
– (…) Pani babcia chciała umrzeć i umarła. Ja nie chcę umrzeć, ale też umrę.”

„Wyobraziłam sobie, że gdyby miał umrzeć (…), na pewno poszłabym w jego ślady i umarła razem z nim!”