„Nie chodzi o to, żeby władze nas zrehabilitowały, tylko żeby nigdy nie trzeba już było w Chinach nikogo rehabilitować.”

„Za bardzo się przejmujesz – powiedziała. – Nadchodzi wiosna i ostra zima już za nami. Czas, żebyśmy wszyscy w Chinach zaczęli nowe życie.”

„Spośród tych, co oddychają i chodzą po ziemi, nie ma nikogo bardziej godnego pożałowania niż człowiek.”

„Nigdy nie chodziłem do szkoły filmowej – chodziłem do kina.”

„Chodzenie do kościoła nie czyni nikogo chrześcijaninem, trzeba czegoś więcej niż wprowadzić taczkę do garażu, by uczynić z niej samochód.”

„Chodzę powoli, ale nigdy wstecz.”

„Chciałabym coś bardzo wyraźnie powiedzieć, ponieważ to dotyczy o całego kraju: nie chodzi w tym o mnie, ale chodzi o wolność kraju i naszego związku ofiar. Nie pozwolimy sobie odebrać tej wolności przez nikogo, niezależnie czy będą to osoby z kraju czy z zagranicy.”

„Sądzę, że poezja, że w ogóle piśmiennictwo wymaga, ażeby o nim powiedzieć na początku lub końcu: tak lub nie, czyli zdecydować się: pisać, czyli wyrażać, wierząc, że się wyraża – albo przestać pisać, kiedy po krótkim lub długim pisaniu doszło się do przekonania, że się nie wyraża tego, co co chodzi. (…) Podejrzewać i sprawdzać wszystko, co się tyczy języka, ale zweryfikowawszy zaufać zrehabilitowanemu po nadużyciach werbalistów słowu.”

„To, co się stale zbliża, przeważnie nigdy nie nadchodzi.”

„Nigdy nie obsadzam nikogo wprost. (…) Chodzi mi o to, żeby aktor się trochę pomęczył, żeby nie przychodziło mu to zbyt łatwo. Żeby nie było nic wprost. I szukam aktorów, którzy odbieraliby świat na tej samej fali, co ja. To jest ważne, gdyż przyjemność z pracy jest wtedy obustronna. I twórcza. Poza tym wstyd się przyznać, „zakochuje” się w swoich aktorach i przywiązuję do nich.”