„Kolumny, które wloką się przez ponure okolice, pobrzękują łańcuchami. Coś w tym jest, że u każdego człowieka kara godzi w najwrażliwszy zmysł, a więc słuch, a ponadto strach przed fizycznym bólem, który już w dzieciństwie, czy ja ci właściwie o tym opowiadałam, popychał mnie do tego, by poddawać się próbom odwagi i bólu, dzięki czemu uchodziłam za osobę dzielną.”

„Kary rodzą siłę, która jest podstawą potęgi. Potęga rodzi strach, a strach cnotę.”

„Powiedz sobie, że jesteś dzielny, że zwalczasz strach, ten głupi, bezsensowny strach, który nie ma żadnych podstaw poza twoim własnym umysłem, a ponieważ umysł może zawierać w określonej jednostce czasu tylko jedną myśl i ponieważ myślenie i odczuwanie są jednym i tym samym, wtedy będziesz dzielny, naprawdę przezwyciężysz strach, który zniknie jak cień w nocy.”

„Szlomo z Radomska przypominał nam: kiedy żałujesz za grzechy nie ze strachu przed karą, tylko z miłości do skrzywdzonego, wszystko będzie ci wybaczone. Co więcej: każdy grzech uznają na Sądzie za dobry uczynek.”

„Dwie rzeczy popychają ludzi do działania – interes i strach.”

„Nie mam odwagi pytać czy mi wybaczysz,
Nie mam odwagi, mam tylko strach w oczach.
Nie mam odwagi pytać czy mi wybaczysz,
Chcę Ci powiedzieć, że zawsze będę cię kochał.”

„Jeśli w życiu obozowym, w tym „anus mundi” tyle było poświęcenia, odwagi, miłości drugiego człowieka, a więc zjawisk w tych warunkach – zdawać by się mogło – zgoła niemożliwych, to właśnie dzięki tej wewnętrznej wolności.”

„Gdy zamknęli Heberto Pabillę, pierwszego pisarza, który miał odwagę się sprzeciwić, artyści zrozumieli nagle, że prześladowania mogą dopaść każdego. Zaczął rozpowszechniać się strach. Strach przed więzieniem, strach o najbliższych.”

„Prawdziwy satyryk nie cofa się przed niczym, ma nawet tyle odwagi, iż obala tak zwany zdrowy rozsądek, sens, tak zwaną prawdę i inne podobne drobiazgi. Boi się tylko jednego: bólu fizycznego i spraw honorowych”

„Każdy z nas nosi w sercu wiele wilków: miłość, gniew, odwagę, strach… Przeżyją tylko te, ktore nakarmisz.”