„Szczęśliwi, którzy teraz płaczecie, bowiem śmiać się będziecie.”

„Dlaczego płacz słodkim jest dla nieszczęśliwych?”

„Ale to będzie bardzo trudne stwierdziła Bone – drżącym głosem.
– Masz rację to trudne. Czasem będziesz czuła się bardzo samotna i będzie ci się chciało płakać, wtedy płacz bo to bardzo pomaga.
– Tylko małe dzieci płaczą – zaoponowała bliska łez.
– Nie, płaczą wszyscy. Uwierz mi. Ludzie, którzy nigdy nie płaczą, to najbardziej nieszczęśliwe istoty na ziemi.”

„Kazałaś pracować, to pracowałem.
Kazałaś się kochać, to się zakochałem.
Kazałaś płakać, to się rozpłakałem.
Kazałaś się śmiać, to się roześmiałem.”

„Kiedy byłem małym chłopcem, płakałem, że nie mam butów na stopach. Przestałem płakać, kiedy zobaczyłem dziecko, które płacze, bo nie ma stóp.”

„Ktoś płakał głośno. Czy to byłem ja?”

„Może nasza wolność ogranicza się do tego, czy śmiać się ze swego losu czy nad nim płakać, brać udział w grze czy spasować, próbować jako tako zrozumieć, co jest, a czego nie ma, czy poddać się i nie starać się niczego pojąć…”

„Byliśmy najlepszym rządem Republiki, będą za nami płakać.”

„Paryż jest to wszystko, co chcesz – możesz się bawić, nudzić, śmiać, płakać, wszystko robić, co Ci się podoba i nikt na Cię nie spojrzy, bo tutaj tysiące toż samo czyniących co Ty i każdy swoją drogą…”

„Czy jeżeli ktoś złośliwie mnie napadnie, będę płakał niepomszczony jak chłopiec?”