„Jest taka ławka w parku – Ona i On,
Przychodzą tam każdego dnia,
Splatają dłonie i nie mówią nic,
Wielki żar płonie w nich,
Choć upłynęło wiele lat,
Wciąż są razem,
Choć się postarzał bardzo świat,
Zatrzymali czas.”

„Od dnia, w którym odkryłam, że jesteśmy
śmiertelni, między nami upłynął tylko czas.”

„Kiedy Daszeńka porządnie wzuła buty (właściwie to nie wzuła butów, tylko zakasała rękawy, ściśle mówiąc, nawet i rękawów nie zakasała, tylko – jak to się mówi – popluła w dłonie; zrozumcież mnie: ona nie mogła popluć w dłonie, dlatego że pluć jeszcze w ogóle nie umiała, a dłonie, czyli łapki, miała takie maleńkie, że nawet by do nich nie trafiła) – słowem, kiedy się Daszeńka do tego zabrała tak na dobre, w ciągu pół dnia przeturlała się od maminej przedniej nogi do maminej tylnej nogi, przy czym po drodze ze trzy razy się najadła i ze dwa razy przespała.”

„Przyjaźnie łączą się i splatają, aż oplotą cały świat.”

„Mówiąc do dzisiejszych młodych ludzi, wierzcie w przyszłość, świat staje się lepszy; wciąż jest wiele okazji.”

„Za każdym razem gdy na świat przychodzi dziecko, świat jest tworzony od nowa.”

„Przez sekundę marzyłam o tym by czas się zatrzymał i już na zawsze pozostał zmierzch. Może wtedy mogłabym przeżyć całe swoje życie na tej parkowej ławce u boku Jamesa, którego tak kochałam.”

„(…) reżyser tak właśnie pracuje, że przychodzi i mówi „pan to ma zrobić tak i tak”. Czasem się z nim dyskutuje, a czasem nie. Jeśli jest trafione od razu, ale ja mówię w tym sensie, że on bardzo często zmienia, wpada w taki trans zmian i trzeba go powstrzymywać, bo zaczyna skreślać rzeczy dobre a w ich miejsce wkłada rzeczy zaimprowizowane. Ale tak już jest z nim. Zawsze tak było.”

„Wiele czasu musi upłynąć, aby ludzie dostrzegli różnicę między talentem a geniuszem, zwłaszcza jeśli są to ludzie młodzi i ambitni.”

„Jest o wiele trudniej mówić o czymś niż tego dokonać… Każdy może tworzyć historię. Tylko wielki człowiek może ją napisać.”