„Starość nie czyni nas zdziecinniałymi, jak ludzie twierdzą, lecz odkrywa w nas ciągle jeszcze prawdziwe dzieci.”

„Nie starość, ale młodość starców czyni ich obcymi otoczeniu.”

„Dziś wiem, że świat można odkrywać ciągle od nowa, bo zawsze spotka się innych ludzi.”

„Całe życie żyliśmy jakby na walizkach. Tysiące przejść, niepewności, załamań. Ciągła prowizorka, tymczasowość, byle do jutra. A kiedyś zacznie się prawdziwe życie. No i masz. Przychodzi starość i gdzie to prawdziwe życie?”

„Od początku byłem uważany za cudowne dziecko. Otóż wszyscy w rodzinie ciągle powtarzali, że będzie to prawdziwy cud, jeśli z tego dziecka coś wyrośnie.”

„Starość jest nagrodą. Pozwala długo widzieć bliskich. A to jest najważniejsze piękno na świecie widzieć, jak twoje dzieci dojrzewają, nawet starzeją się. Starość jest wewnętrzną pięknością, tylko ludzie jej tak nie traktują.”

„W chwili, w której umiera w nas dziecko, zaczyna się starość.”

„Mężczyźni są szalenie nielogiczni, twierdzą, że wszystkie kobiety są takie same. Lecz to nie przeszkadza im ciągle je zmieniać.”

„Ludzie na starość nie mądrzeją, stają się tylko ostrożniejsi.”

„Ludzie sentymentalni twierdzą, że kobiety rodzą trzecie dziecko, bo lubią małe dzieci, ale cynicy mówią, że każda matka dwojga zdrowych, aktywnych dzieciaków oddałaby wszystko za dziesięć spokojnych dni w szpitalu.”