„Kiedy mnie znudzą jałowi mieszczanie,
Ducha pogrążam w twej fata-morganie!
Tyś mi natchnieniem, i pieśnią i sławą,
W tobie mam cudów i niebios poznanie,
Arabskich pustyń córo, czarna kawo!”

„Bo w ciebie, o Poezjo, zawsześmy patrzyli
Jako gwiazdę jedyną na niebios sklepieniu,
Za przewodniczkę mając ciebie każdej chwili,
Matko, i nie chcąc zbytnio dowierzać Natchnieniu.”

„Ja nic nowego nie tworzę; wędruję po polskich ziemiach, jestem natchniony duchem polskich pieśni ludowych i z nich mimo woli przelewam natchnienie do wszystkich moich dzieł.”

„Kampania rzymska! to świat mej młodości!
Duch mój wzrósł w siłę tam, gdzie Tyber płynie!
Harfy sitrunami na natchnienia włości
Podbiłem sobie wiekową pustynię!”

„Arko! tyś żadnym niezłamana ciosem,
Póki cię własny lud twój nie znieważy;
O pieśni gminna, ty stoisz na straży
Narodowego pamiątek kościoła.”

„Jesteś odpowiedzią na każdą modlitwę, jaką zanosiłem. Jesteś pieśnią, marzeniem i szeptem. Sam nie pojmuję, jakim cudem tyle czasu bez ciebie wytrzymałem.”

„Pomimo że wyglądałoby to na dar niebios, nie jesteśmy gotowi na czarnego prezydenta.”

„Dlaczego umówiliście się, aby wystawiać na próbę Ducha Pańskiego? Oto stoją w progu ci, którzy pochowali twego męża. Wyniosą też ciebie.”

„Panie, ześlij Twego Ducha królowi!”

„Każdy człowiek jest melodią. Ja jestem dla ciebie, ty dla mnie pieśnią.”