„Jimi Hendrix – tatuś nasz. Kocham Hendrixa i nie przestanę go słuchać nigdy. Zawsze narzekałem, że gitarzyści młodzi, tzn. później urodzeni, jak ja to mówię, biorą przykład z tych, którzy się uczyli od Hendrixa, a nie od samego Hendrixa. To błąd.”

„Kiedyś panu Rokicie mówię: „Wie pan, czym się różnimy? Że pan jest inteligentny, ale pan inteligencji się uczył, a ja inteligentny urodziłem się.””

„Nigdy – nie wyobrażałam sobie życia poza uczelnią. Można powiedzieć: urodziłam się, by uczyć i pracować naukowo.”

„Narzekanie, że wolno mi się tylko raz ożenić, przypominało według mnie narzekanie, że wolno mi się było tylko raz urodzić.”

„Nie było żadnych granic. Naszymi idolami byli The Beatles i Jimi Hendrix, a „The White Album” był dla nas biblią pokazującą, jak można być wolnym i twórczym. Zabawki mieliśmy dużo lepsze niż The Beatles. Powstało studio. Byliśmy jak malarze, którym dano wolność, zapewniając zestaw puszek pięknej farby.”

„Kocham panią Zofię (…). A właściwie nie kocham jej – co za głupstwo – tylko mam do niej zawsze ciekawość, ponieważ jest tak innym jak ja, tak zamkniętym na sobie samej człowiekiem. Zawsze mi się zdaje, że powinna się drugi raz narodzić, ale to nigdy nie nastąpi.”

„Nasz gitarzysta, Frank, spotkał kiedyś kogoś, kto zapytał go „Jak byś się poczuł, gdyby fani przestali lubić zespół, bo dowiedzieliby się, że jesteście gejami?””

„Kto naprawdę kocha, prawie nigdy nie pozna, kiedy ten drugi przestał kochać.”

„Nigdy nie powinno się o nic prosić: to zawsze błąd.”

„By rozum był przy młodości:
Nigdy takiej obfitości
Pereł morze i ziemia złota nie urodzi,
Żeby tego nie mieli tym dostawać młodzi.”