„Ostatnio czytałem, że szansę na przetrwanie mają tylko ci, którzy będą pracowali twórczo – mówił Sage. – Innych zastąpią maszyny. No, to trzeba postawić na sztukę albo na zajęcia pozalekcyjne. Chyba, żeby zostać psychiatrą. To może być niezła fucha – śmiał się.”

„Trzeba ci koniecznie obmyślić jakiś fach. Pracowałeś w Ministerstwie Kultury, to może literat… dziennikarz?… Co o tym sądzisz? To dosyć trudne do sprawdzenia zajęcie. Bo lekarz czy inżynier to zbyt ryzykowne. Zaraz mogłoby się wydać, że się na tym nie znasz, a literat… Przecież masz jakieś pojęcie o literaturze? Coś tam chyba czytałeś?”

„Pierwszą i ostatnią rzeczą, którą musisz zrobić na tym świecie, to przetrwać i nie zostać przez niego zmiażdżonym.”

„Śmiech był zawsze męską reakcją na mówienie o równouprawnieniu płci. Był reakcją polegającą na agresji przeciwko kobietom, żeby je zatupać i postawić do kąta, żeby nie śmiały się odezwać.”

„To chyba nie bardzo ciekawe zajęcie: być drzewem.
Nie mam pojęcia. Nigdy nie byłem niczym innym”

„Jeśli będziesz przykładnie pracował osiem godzin dziennie, może ci się kiedyś uda zostać kierownikiem i pracować dwanaście.”

„Rozum, logikę i racjonalność to mają maszyny, o których mówi się, że są bezduszne. W sensie deontologicznym faktycznie moralność to atawizm ewolucyjny. Pozwalał nam przetrwać, dlatego się utrzymał. Jak rodzicie nie byli empatyczni, nie kierowali się dobrem innych, to dzieci mogły nie przeżyć, zaniedbane i opuszczone przez grupę, więc moralność była promowana w genach.”

„Właściciele mówią że oni pracowali na tej ziemi, to ta sama stara historia!; ci, którzy nie pracują i nigdy nie pracowali, zawsze zasłaniają się pracą.”

„Dla mnie śmiech to naturalna, a być może i zbawienna, odpowiedź człowieka na otchłań. Śmiejemy się, ponieważ się boimy. Śmiejemy się, ponieważ nie znajdujemy słów, które wyraziłyby paradoksalną naturę istnienia. Śmiejemy się, by dać ujście wypartym pragnieniom. Śmiejemy się, by wyzwolić swoją energię twórczą. I tak dalej.”

„Śmieszą mnie ludzie, którzy nazywają film sztuką, a aktorów artystami. Rembrandt, Beethoven, Szekspir, Rodin – to byli artyści. Aktorzy są jedynie wyrobnikami w tym biznesie i pracują dla pieniędzy. Między innymi dlatego mówi się o kinie jako przemyśle filmowym.”