„Empatia? A cóż to takiego? – Glokta skrzywił się, masując bolącą nogę.”

„Rozchylałam nogi na przyjęcie rozkoszy, płynęły ze mnie miody – teraz te same nogi wykręca ból, a miody wypływają razem z krwią. Taka sama pozycja, taka sama wilgoć namiętności, ale to nie miłość, lecz umieranie.”

„Sypiam, sypiam, raptem słyszę, coś mnie kąsa. wykrzesuję ogień, i cóż! – okazuje się, Jan Mikołaj za nogę. Już ledwie nie połowę nogi zjadł! Zamordowałem go, odwrócił się na inny bok, znów usnął.”

„A co jeżeli, rzeczywistość tak naprawdę jest iluzją i nic nie istnieje?
– Cóż, w takim razie zdecydowanie przepłaciłem mój nowy dywan.”

„Cóż, taka była prawda. Nawet Kleopatra już go nie lubiła, a przecież tak wiele ich łączyło. Dzikie żądze, na przykład.”

„Cóż uczyniłem,
by zasłużyć na taki spokój?
Wszędzie wokół widzę cierpienie.
Cóż uczyniłem,
że mi go oszczędzono?”

„Przy takiej publiczności nogi same ciągną mnie do gry.”

„… powinna być lewa noga i prawa noga. A ja będę pośrodku.”

„Cóż za wspaniałe przedstawienie! Takiej gry pozorów jeszcze nie widziałem!”

„Gdybyście tam byli, moglibyście zobaczyć, że nasze nogi aż po kostki były czerwone od krwi zabitych. Ale cóż jeszcze mam powiedzieć? Nikt nie uszedł stamtąd z życiem; nie oszczędzono ani kobiet, ani dzieci.”