„Cóż ci polecił przekazać, niewolniku?
-Nie jestem niewolnikiem – odpowiedział coraz bardziej rozwścieczony Mateusz Lewita. - Jestem jego uczniem.
-Mówimy, jak zawsze, różnymi językami – powiedział Woland. - Ale rzeczy, o których mówimy, nie ulegają od tego zmianie, prawda?”

„Nie ma sensu mówić do rzeczy, które nigdy ci nie odpowiedzą.”

„Jestem ze Śląska, czyli Znikąd. Bo kim są Ślązacy? Trochę mówią po polsku, trochę po niemiecku. Odporni na mity niepodległościowe. Naród niewolników, naród pracy.”

„Wciąż chce mi się oddychać, bo wiem, że nie jestem w ogóle niewolnikiem zasad.”

„Żyjemy w świecie, który jest niewolnikiem szatana, niewolnikiem wszystkich błędów tego świata. Ale my pragniemy trzymać się mocno prawdy, chcemy ją kontynuować, chcemy ją głosić. A na czym polega ta prawda? Czy mamy do tego prawo? Czy jesteśmy na tyle wykształceni, żeby mówić: My mamy prawdę, inni zaś jej nie mają? Nie, ta prawda nie należy do nas, ona nie pochodzi od nas, my jej wymyśliliśmy. Ta prawda została nam przekazana, została nam dana, została nam wiążąco przedstawiona, ona żyje w Kościele i w całej historii Kościoła.”

„Powiedz swojemu ciału: Wolę mieć w tobie niewolnika, niż być twoim niewolnikiem.”

„Jezus: Czy to mówisz od siebie? Czy też inni powiedzieli ci o mnie?
Piłat: Czy ja jestem Żydem?”

„Lepiej być niewolnikiem siebie niż rzeczy.”

„Mam iść tam za nim? - ujmując cugle, niespokojnie zapytał mistrz.
-Nie – odpowiedział mu Woland. - Po cóż iść za tropem tego, co się już skończyło?”

„Jestem osobą publiczną i przyzwyczaiłem się do tego, że ludzie mówią różne rzeczy. Byleby mnie nie „pakowali” w jakieś niestworzone historie.”