„Jestem młody, mam dwadzieścia lat; ale z życia nie znam nic poza rozpaczą, śmiercią, trwogą i spojeniem w jeden łańcuch najniedorzeczniejszej płaskości z całą otchłanią cierpienia.”

„Pomyśl, Kostek, ja mam dwadzieścia pięć lat. Powtórz za mną, no, powtarzaj: dwadzieścia pięć lat! Ty rozumiesz, co to jest dwadzieścia pięć lat? Mnie się zdaje, że ja jestem stary, ale to jest młodość, rozumiesz przecie, młodość. A ja jeszcze nie żyłem. I co, nigdy żyć nie będę?”

„Jestem młody, nie mam nic i mieć nie będę.”

„Nad wszystko bać się Boga –
Tak fraszką śmierć i trwoga.”

„Dostałem mandat za to, że mam niezły samochód, jestem młody i uprawiam sport.”

„Każdy ma całą śmierć,
Choćby miał życia tylko ćwierć.”

„Jak mógłbyś śmierć poznać, gdy jeszcze życia nie znasz?”

„Jesteś jeszcze młody.
– I co z tego. Młodość nie może cierpieć?”

„Jeśli dotąd nie znamy życia, jakże możemy znać śmierć?”

„Ludzie uważają tę całą komedię za coś poważnego, nawet mimo swej niezaprzeczonej mądrości. To stanowi ich tragedię. No i cierpią, oczywiście, lecz… bądź co bądź żyją za to, żyją realnie, nie fantazjują, bo cierpienie to właśnie życie.”