„(…) kwiaty raniły przechodzące obok twarze. Ponieważ były tak piękne, ponieważ nie straciły blasku krajobrazu, lasów i błoni, i łąk, napawały jedynie smutkiem. Należały do kraju, a kraj był zawsze przeciwieństwem państwa. Kwitły rok w rok, nie potrzebowały niczego, aby rosnąć. Ten upór piękna tuż obok biedy jawił mi się czasami jako obojętność, ignorowanie ludzi.

Jeśli w państwie przeżycie stało się sensem istnienia, piękno kraju jest bólem.”

Tematy

piękno , blask , rok , ludzie , krajobraz , kraj , twarz , piękny , obojętność , kwiat , sens , istnienie , przeżycie , las , bieda , upór , państwo , na zawsze