książę Wenzel Anton von Kaunitz – austriacki mąż stanu i dyplomata.
Wywodził się ze starego rodu czeskiego hrabiów Kaunitzów, w roku 1764 z rąk cesarskich otrzymał tytuł księcia Rzeszy jako "Reichsfürst von Kaunitz-Rietberg". Kanclerz Austrii w latach 1753-1792, twórca sojuszu Austrii z Francją przeciw Prusom , jeden z głównych inspiratorów I rozbioru Polski. Był jednym z piewców absolutyzmu oświeconego oraz mecenasem literatury i sztuki.
W latach 1741-1744 był austriackim ambasadorem w Turynie, a w latach 1750-1753 w Wersalu. Jako ambasador przy wersalskim dworze przyczynił się do tzw. renversement des alliances . Był zdania, że dwuwiekowa rywalizacja austriacko-francuskiej przyczyniła obu krajom jedynie szkody, a w tym czasie wzrosły w siłę inne państwa takie jak: Królestwo Prus, Królestwo Wielkiej Brytanii czy Imperium Rosyjskie. Zaproponował więc Francuzom sojusz. Osoba, którą się "posłużył" była madame de Pompadour. To ona przekonała Ludwika XV i ministrów do przyjęcia propozycji Kaunitza.
W roku 1753 został kanclerzem . Poprzednio urząd ten sprawował Johann Christoph von Bartenstein, zaufany człowiek Marii Teresy. Kaunitz, którego energię dostrzegła cesarzowa, spowodował ograniczenie władzy Bartensteina jedynie do spraw polityki finansowej i ekonomicznej, po pewnym czasie sam przejął wszystkie sprawy. Najwyższy urząd w państwie Kaunitz sprawował aż do śmierci cesarza Leopolda II w 1792 roku. Jako kanclerz zreformował i zmodernizował państwo Habsburgów.
W 1760 roku z jego inicjatywy powołano do życia Radę Stanu jako organ doradczy monarchy, kontrolujący wszystkie władze w państwie.
o rządach Katarzyny II
Źródło: Helmut Werner, Tyranki. Najokrutniejsze kobiety w historii, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2005, tłum. Monika Gajowa, ISBN 8389632241, s. 208.
