R.A. Salvatore: Nie Żyje

„Wydaje się to takie oczywiste, że ja, że my, jesteśmy żywi, a jednak obawiam się, że nazbyt często i zbyt łatwo zapominamy o ważności tego prostego faktu. Tak łatwo jest zapomnieć, że naprawdę żyjemy, a przynajmniej doceniać, że się naprawdę żyje, że można obserwować każdy wschód słońca i cieszyć się każdym jego zachodem.
A przez wszystkie te godziny pomiędzy nimi, oraz przez wszystkie godziny po zmierzchu, można robić, co się chce.
Łatwo jest przegapić możliwość, że każda osoba, której ścieżka zetknie się z twoją może stać się wydarzeniem i wspomnieniem, dobrym bądź złym, aby wypełniać godziny doświadczeniem zamiast nudy, aby przełamywać monotonię mijających chwil. Te stracone chwile, te identyczne godziny, rutyna, są wrogiem, są małymi obszarami śmierci w obrębie życia.
[…]
Wszyscy umieramy, w każdej chwili, która mija każdego dnia. Nie da się uciec przed tą prawdą istnienia. Prawda ta może nas sparaliżować strachem lub nasączyć niecierpliwością, pragnieniem odkrywania oraz doświadczania, nadzieją – nie, żelazną wolą! – znajdywania wspomnień w każdym czynie. Aby być żywym, pod światłem słońca lub światłem gwiazd, w pogodzie pięknej lub burzowej. Aby tańczyć na każdym kroku, czy to w ogrodach pięknych kwiatów, czy w głębokich śniegach.
Młodzi znają tę prawdę, o której zapomniało tak wielu starych, a nawet w średnim wieku. Na tym polega źródło gniewu, zazdrości, jaką tak wielu żywi wobec młodych. Tak wiele razy słyszałem powszechne żale: „Gdybym tylko mógł się cofnąć do tego wieku, wiedząc to, co wiem!”. Słowa te wzbudzają we mnie wielkie rozbawienie, bowiem naprawdę powinno to brzmieć: „Gdybym tylko mógł odzyskać pożądanie i radość, jakie znałem wtedy!”.”

R.A. Salvatore

Legenda Drizzta

O śmierci , O prawdzie , O strachu , O pogodzie

„Smród i zgnilizna czaiły się wokół głazów leżących na zakrwawionym górskim zboczu. Wzdęte ciała parowały w zimnym, porannym powietrzu; resztki ciepła rozpływały się w nicości, a resztki życia rozwiewały w niekończącym się lamencie obojętnego wiatru.”

R.A. Salvatore

Legenda Drizzta
Źródło: Trylogia klingi Łowcy: Dwa Miecze

„Jesteśmy, każde z nas, w aktualnym punkcie naszego życia z powodu niezliczonych okoliczności i każde z nas ma obowiązek (jeśli nie lubimy punktu, w którym jesteśmy) poruszać się po drodze życia, aby znajdować lepszą ścieżkę, jeśli aktualna nam nie pasuje, albo by kroczyć nią z radością, jeśli to rzeczywiście nasza życiowa droga. Gdyby zmieniać nawet tylko złe rzeczy, które stały się wcześniej, całkowicie zmieniłoby się to, kim jesteśmy teraz i uważam, że nie da się przewidzieć, czy byłoby to dobre czy nie.”

R.A. Salvatore

Postać: Drizzt Do'Urden
przemyślenia Drizzta.
Legenda Drizzta

Radość

„Wiele razy w życiu czułem się bezradny. Jest to chyba najbardziej dotkliwy ból, jaki można odczuwać, mający swe źródło we frustracji i skumulowanej wściekłości. Zadraśnięcie mieczem na ręce walczącego żołnierza nie da się porównać do cierpienia, jakie więzień czuje pod uderzeniem bicza. Nawet jeśli bicz nie trafia w ciało bezradnego więźnia, z pewnością wrzyna się głęboko w jego duszę. Wszyscy jesteśmy w tym czy innym momencie naszego życia więźniami, względem siebie lub względem wymagań tych, którzy nas otaczają. Jest to brzemię, którego wszyscy doświadczają, którym wszyscy pogardzają i przed którym niewielu nauczyło się uciekać.”

R.A. Salvatore

Postać: Drizzt Do'Urden
przemyślenia Drizzta.
Legenda Drizzta

O bólu , O duszy , O cierpieniu