Philip Kindred Dick cytaty

strona 4

„Moja kariera pisarska rozwijała się znakomicie. W 1963 moja książka „Człowiek z Wysokiego Zamku” uzyskała nagrodę Hugo za najlepszą powieść fantastycznonaukową roku. Traktowała o wyimaginowanym równoległym świecie, w którym Niemcy i Japonia wygrały drugą wojnę światową i podzieliły Stany Zjednoczone między siebie, ze strefą buforową pośrodku. Kilka innych moich powieści zostało dobrze przyjętych i doczekałem się rzetelnych komentarzy krytycznych na temat mojej twórczości, a zwłaszcza mojej naprawdę odjechanej powieści „Trzy stygmaty Palmera Eldritcha” opowiadającej o narkotycznych wizjach, których doświadczali bohaterowie zażywający psychodeliki. Była to moja pierwsza książka, w której pojawił się wątek narkotykowy, i wkrótce zyskałem reputację człowieka, który sam ma do czynienia z prochami. Ta zła sława przyczyniła się do znacznego wzrostu sprzedaży moich powieści, ale później odbiła a mi się czkawką.”

„Carl Lufteufel – powiedział Dominus McComas – był sukinsynem. Jako człowiek. – Dodał to, gdyż nikt nie wyrażał się podobnie o boskiej stronie boga-człowieka, Deus Irae. – Stawiam dziesięć do pięciu, że przyrządzał martini ze słodkim wermutem.”

„Mój główny temat – kto jest człowiekiem, a kto tylko się nim wydaje (lub za takowego podaje)? – stoi tutaj na pierwszym miejscu. Dopóki wszyscy razem i każdy z osobna nie uzyskamy pewności co do odpowiedzi na to pytanie, stajemy wobec – według mnie – problemu najpoważniejszego z możliwych. Bez właściwej odpowiedzi na to pytanie nie możemy być pewni sami siebie. Nie znam nawet siebie, a co dopiero was. Dlatego też nie przestaję rozwijać tego tematu; żadne pytanie nie jest dla mnie ważniejsze. A odpowiedź nie przychodzi łatwo.”

„Każdy tworzy sobie poszczególne części, fragmenty swojej własnej rzeczywistości, gdy umiera – jego świat, ten niepowtarzalny świat znika razem z nim. Na zawsze.”

„Aktywność niekoniecznie oznacza życie. Kwazary są aktywne, a medytujący mnich nie jest martwy.”

„Cecha realności jest ważniejsza od wszystkich innych, bo skoro znika rzeczywistość, nie pozostaje nic…”

„Doktor Abernathy modlił się jednak dalej, teraz już trochę głośniej:
– Ten oto twój sługa, rozpierany próżnością, marny pył zanurzony w ignorancji, wyobraża sobie, że potrafi bezpośrednio dostąpić twojej świętej obecności dzięki nie uświęconym chemicznym i magicznym procesom.
– On jest tam zawsze – powiedział Pete.
– W czasie spowiedzi nie mów o tym, co zrobili inni, nawet on.
– Ja, pokorny sługa, wyznaję – zaczął Pete – że umyślnie zażywałem pigułki o wielorakim działaniu, chcąc przeniknąć zwykłą rzeczywistość i choć na chwilę ujrzeć absolut. Wyznaję, że było to złe. Z całą swoją uczciwością wyznaję też, że wierzyłem i wciąż wierzę, iż moja wizja była prawdziwa, że naprawdę go widziałem, a jeśli się mylę, błagam go o przebaczenie. Jeśli jednak to był on, to pragnął z pewnością…”

„Wydawało się niemożliwe, żeby Wendy Wright składała się jak inni ludzie z krwi i organów wewnętrznych. W jej sąsiedztwie czuł się jak drobny, tłusty, spocony, niewykształcony żarłok o rozklekotanym żołądku i świszczącym oddechu. Zaczynał wtedy zdawać sobie sprawę z mechanizmów, które utrzymywały go przy życiu: pompy, rury, zawory, sprężarki i paski klinowe musiały z hałasem wykonywać w jego organizmie swą pozbawioną szans powodzenia pracę, skazaną ostatecznie na klęskę. Widząc jej twarz miał wrażenie, że jego własna jest krzykliwą maską, obserwując jej ciało czuł się jak tandetna, nakręcana zabawka. Cała utrzymana była w subtelnych kolorach, jakby delikatnie podświetlonych. Jej oczy, przypominające zielone, polerowane klejnoty, spoglądały na wszystko beznamiętnie i nigdy nie dostrzegł w nich lęku, wstrętu czy pogardy. Wszystko, na co patrzyła, zyskiwało sobie jej akceptację. Robiła wrażenie osoby bardzo spokojnej: wydawała się przy tym silna, pogodna i opanowana, odporna na wyczerpanie, zmęczenie, choroby i niemoc. Miała pewnie jakieś 25 czy 26 lat – ale nie mógł sobie wyobrazić, by kiedykolwiek wyglądała młodziej, i wydawało mu się pewne, że nigdy się nie zestarzeje. Zbyt dobrze panowała zarówno nad sobą, jak i nad otaczającą ją rzeczywistością, by ulegać wpływom wieku.
– Jestem – odezwała się Wendy spokojnym, łagodnym głosem.”

„W moich książkach nigdy nie było i nigdy nie będzie żadnego „pronarkotykowego stanowiska” – odparłem z gniewem – Piszę o narkotykach i o braniu narkotyków, ale to nie znaczy, że jestem ich zwolennikiem. Inni ludzie piszą o przestępczości i przestępcach, ale nie czyni to z nich zwolenników przestępczości”

„Istnieje tylko Bóg – rzekł David – i Jego testament.
– Mam nadzieję, że jestem wspomniany w jego testamencie – powiedział Kevin – i że otrzymam więcej niż jednego dolara.”

„Eric ujrzał, rozpostartą wokół niego jak jakieś pseudośrodowisko, parodię swojego uszkodzonego systemu nerwowego; rzesze kanałów były wyraźnie zniszczone, zrobiły się atramentowe w miejscach, gdzie przetoczył się przez Erica narkotyk i zostawił swój posępny ślad. Bezgłośny ptak, padlinożerca burzy, usiadł Ericowi na piersi, kracząc w ciszy, która pozostała po oddalających się wiatrach. Nie odleciał i Eric czuł, że cuchnące szpony zagłębiają się w płuca, w klatkę piersiową, potem w jamę brzuszną. Nic w nim nie pozostało nie dotknięte; wszystko było zniekształcone i nawet antidotum tego nie powstrzymało. Do końca życia nie odzyska pierwotnej czystości ciała.”

„Pęk barw podstawowych otoczył Erica niczym iluminowany wiatr; to wiatr życia, pomyślał, owiewa mnie, niesie, gdzie chce, nie zważając na moje marne pragnienia. Po chwili wiatr zrobił się czarny: nie był już wiatrem życia, ale gęstym dymem śmierci.”

„Założyłeś partię? – zapytał Chien.
– Założyłem wszystko. Partię i anty-Partię, która nie jest partią, którzy są za, i tych którzy są przeciw, tych, których nazywacie jankeskimi imperialistami, i tych, którzy tworzą obóz reakcji. Mógłbym wymieniać w nieskończoność. Wszyscy są moim dziełem. Niczym źdźbła trawy.”

„Taką cenę kazały mu zapłacić siły rządzące światem.”

„Ale skrobanki są teraz takie modne!”

„Jak to jest, że dni, zdarzenia, chwile które były tak piękne, nagle stają się wstrętne i to bez żadnego, żadnego konkretnego powodu? Po prostu się zmieniają. Bez najmniejszej przyczyny.”

„– Andrew Marvell. Dla Jego Nieśmiałej Pani. „Lecz za plecami zawsze go słyszę: czasu skrzydlaty rydwan tnie ciszę, a tam, przed nami, leżą bezkresne pustynie wieczności”. – Hermes z trzaskiem zamknął tom. – Widziałem ją, tę wieczność. Poza czasem i przestrzenią, włóczyłem się pomiędzy rzeczami, których wielkość… – Urwał nie widząc sensu dyskutowania z kimkolwiek o doświadczeniu życia pozagrobowego.”

„To jest właśnie to, czym żywią się moce piekielne – najwyższymi instynktami w człowieku.”

„Ja jestem Ubik. Zanim świat był, jam jest. Stworzyłem słońca. Stworzyłem światy. Stworzyłem istoty żywe i miejsca przez nie zamieszkiwane; umieszczam je to tu, to tam. Idą, gdzie im każę, robią, co im polecę. Jestem słowem i nigdy nie bywa wypowiedziane moje imię – imię, którego nikt nie zna. Nazywają mnie Ubik, ale nie to jest moje imię. Ja jestem. Ja będę zawsze.”

„Zrozum, ty masz duszę. Prawo mówi, że dwunastoletni chłopiec ma duszę.”

„Może Baltimore istnieje tylko wtedy, gdy znajdzie się tam jedno z nas? A ten Supermarket Szczęśliwców – może znikł z powierzchni ziemi, gdy tylko z niego wyszliśmy? (…)
– Jest to problem filozoficzny, pozbawiony znaczenia i sensu – oświadczył Joe. – W dodatku nie istnieje możliwość udowodnienia, że jest tak lub inaczej.”

„Prawdziwe problemy związane z narkotykami zaczęły się po tym jak Harlan Ellison, w antologii zatytułowanej Dangerous Visions, napisał we wstępie do jednego z moich opowiadań, że „powstało pod wpływem LSD”, co oczywiście mijało się z prawdą. Chęć rozgłosu, która powodowała Harlanem, sprawiła, że miałem opinię ostrego ćpuna. W kolejnym wydaniu antologii pozwolono mi sprostować w posłowiu tę informację, lecz szkoda została już wyrządzona.”

„Wyobraź sobie, że nie żyjesz, ale jesteś jeszcze wrażliwy na bodźce. Widzisz i rozumujesz, ale poza tym jesteś martwy. Tylko patrzysz. Rozpoznajesz przedmioty, ale nie żyjesz. Człowiek może umrzeć i mimo to dalej egzystować. Czasem bywa tak, że to co widać w oczach jakiegoś człowieka, umarło, kiedy ten ktoś był dzieckiem. To coś jest martwe, ale wciąż patrzy. Spogląda na ciebie nie tylko puste ciało, ale jeszcze coś, co w nim jest, coś, co umarło, ale jeszcze patrzy. Patrzy i nie może przestać.”

„Dwaj pracownicy Nowej Drogi przyglądali się leżącej u ich stóp rzeczy, która wymiotowała, trzęsła się i robiła pod siebie, obejmując ramionami ciało, jakby chciała się osłonić przed wywołującym gwałtowne drgawki chłodem.
– Co to jest? – spytał jeden z nich.
– To jest człowiek – odpowiedziała Donna.
– Substancja A?
Pokiwała głową.
– Wyżarła mu mózg. Jeszcze jeden przegrany.
– Łatwo jest wygrać – powiedziała do nich.”

„Śmierć w każdej chwili, oto jedyna droga, która zawsze stoi przed nami otworem. I wybieramy ją w końcu wbrew samym sobie. Albo rezygnujemy i decydujemy się na nią świadomie.”

„Opisane w książce pośmiertne doznania Maggie Walsh są wzorowane na moich własnych przeżyciach po zażyciu LSD. Z najdrobniejszymi szczegółami”

„W świecie szaleńców ludzie chorzy są zdrowymi.”

„– Mówcie do mnie – odparł Anarcha – Nie chcę zasnąć. „To żywi, żywi, żywi wciąż umierają”. – Thomas Peak milczał przez chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. Wreszcie przemówił cicho: – Tkanka za tkanką, tak w duszę on się rozrasta jak róża liść za liściem rozkwita kolczasta. Wreszcie tkanka za tkanką sczeźnie i jak słońce z baniek mydlanych, gdy pryskają – zniknie”.”

„Miłość to ojciec ratujący dzieci z płonącego budynku, wynoszący je i ginący przy tym. Kiedy kochasz przestajesz żyć dla siebie, żyjesz dla innej osoby.”

„Jak złożymy wszystko, co wiemy, to widzimy tylko, że coś tu nie gra. Ale jak pięknie i ciekawie nie gra.”

„… chciałbym, aby awansował pan do wyższej klasy, klasy posiadaczy kóz, do której - jestem tego pewien - powinien pan należeć. Szczerze mówiąc, sprawia pan wrażenie posiadacza kozy.”

„Mój główny temat – kto jest człowiekiem, a kto tylko się nim wydaje (lub za takowego podaje)?”

„Carl Lufteufel – powiedział Dominus McComas – był sukinsynem. Jako człowiek. – Dodał to, gdyż nikt nie wyrażał się podobnie o boskiej stronie boga-człowieka, Deus Irae.”

“I'd like to see you move up to the goat class, where I think you belong.”

“If the last to know he’s an addict is the addict, then maybe the last to know when a man means what he says is the man himself, he reflected.”

“I love you,' Rachael said. 'If I entered a room and found a sofa covered with your hide I'd score very high on the Voigt-Kampff test.”

“We are all insects. Groping towards something terrible or divine.”

“The person I am now, compared with the person in the dream, has been baffled and defeated and only supposes he enjoys a full life. In the dreams, I see what a full life really consists of, and it is not what I really have.”

“It's easy to win. Anybody can win.”

“I did not tell Fat this, but technically he had become a Buddha. It did not seem to me like a good idea to let him know. After all, if you are a Buddha you should be able to figure it out for yourself.”

“What profit it a man if he gain the whole world but in this enterprise lose his soul?”

“The mentally disturbed do not employ the Principle of Scientific Parsimony: the most simple theory to explain a given set of facts. They shoot for the baroque.”

“In a civil war… every side is wrong. It’s hopeless to try to untangle it. Everyone is a victim.”

“I have seen myself backward.”

“We do not have an ideal world, such as we would like, where morality is easy because cognition is easy. Where one can do right with no effort because he can detect the obvious.”

“Dilemma of a civilized man; body mobilized but danger obscure.”

“When do I see a photograph, when a reflection?”

“What a tragic realm this is, he reflected. Those down here are prisoners, and the ultimate tragedy is that they don't know it; they think they are free because they have never been free, and do not understand what it means.”

“The odd thing in this world is that an eager-beaver type, with no original ideas, who mimes those in authority above him right to the last twist of necktie and scrape of chin, always gets noticed. Gets selected. Rises.”

“Life… is only heavy and none else; there is only the one trip, all heavy. Heavy that leads to the grave. For everyone and everything.”

“It takes a certain amount of courage, he thought, to face yourself and say with candor, I’m rotten. I’ve done evil and I will again. It was no accident; it emanated from the true, authentic me.”

“Freiherr Hugo Reiss made a notation on his pad. Broach subject with SS General Otto Skorzeny, or better yet Otto Ohlendorf at Amt III of the Reichssicherheitshauptamt. Didn’t Ohlendorf head Einsatzgruppe D?”

“That is the artist's job: take mineral rock from dark silent earth, transform it into shining light-reflecting form from sky.”

“Madness, like small fish, runs in hosts, in vast numbers of instances.”

“Loyce gazed up, rigid with horror. The splotch of darkness, hanging over the City Hall. Darkness so thick it seemed almost solid. In the vortex something moved. Flickering shapes. Things, descending from the sky, pausing momentarily above the City Hall, fluttering over it in a dense swarm and then dropping silently onto the roof. Shapes. Fluttering shapes from the sky. From the crack of darkness that hung above him. He was seeing—them.”

“You’re not just out of your body; you’re out of your mind, too.”

“Even if all life on our planet is destroyed, there must be other life somewhere which we know nothing of. It is impossible that ours is the only world; there must be world after world unseen by us, in some region or dimension that we simply do not perceive. Even though I can't prove that, even though it isn't logical — I believe it.”

“The emotional masses of ordinary people who resented the Great Work, the bombs and bacteria and guided missiles, were coming to the surface. The were rising up - finally. Putting an end to super-logic: rationality without responsibility.”

“matter is plastic in the face of mind.”

“The highway construction truck tore up the street at forty miles an hour.”

“It’s not religious fervor; it’s just a mean, very cruel streak.”

“One long-past innocent day, in my prefolly youth, I came upon a statement in an undistinguished textbook on psychiatry that, as when Kant read Hume, woke me forever from my garden-of-eden slumber. "The psychotic does not merely think he sees four blue bivalves with floppy wings wandering up the wall; he does see them. An hallucination is not, strictly speaking, manufactured in the brain; it is received by the brain, like any 'real' sense datum, and the patient act in response to this to-him-very-real perception of reality in as logical a way as we do to our sense data. In any way to suppose he only 'thinks he sees it' is to misunderstand totally the experience of psychosis."”